Κείμενο: kynology.gr
Παρά τις συνεχείς συλλήψεις και τις αλλεπάλληλες κατασχέσεις η δράση των πουλοπιαστών καλά κρατεί. Όπως δείχνουν οι φωτογραφίες και το βίντεο οι ΄΄χομπίστες΄΄ αλλά και οι έμποροι των άγριων ωδικών πτηνών συνεχίζουν απτόητοι να στήνουν ξόβεργες και κάθε είδους παγίδα με σκοπό την αιχμαλωσία μικρόπουλων. Το κυρίως ΄΄θήραμα΄΄ είναι οι καρδερίνες, που στο παράνομο εμπόριο πιάνουν καλή τιμή, ως ωδικά πτηνά, ενώ λούγαρα, σπίνοι, φλώροι, τσιφτάδες, κοτσύφια και κάθε είδους αγριοπούλια συμπληρώνουν την γκάμα των ειδών που παγιδεύονται στις (ι)ξόβεργες και τους καπατζέδες. Τα πουλιά που δεν αξίζουν ως ΄΄κελαηδιστικά΄΄ γίνονται μεζέδες για ΄΄μερακλήδες΄΄ ενώ πολύ σπάνια απελευθερώνονται αν οι ΄΄πουλάδες΄΄ έχουν ευαισθησίες. Η θήροφυλακή συχνά εντοπίζει δίχτυα, παγίδες, ξόβεργες καθώς και ηχομιμητικές συσκευές για την προσέλκυση των πουλιών αν και συνήθως οι παγιδευτές χρησιμοποιούν, παραδοσιακά, ζωντανούς κράχτες. Αρκετά συχνές είναι και οι έφοδοι δασικών και θηροφυλάκων στο παζάρι του Σχιστού όπου καταλήγουν πολλά πουλιά προς πώληση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι γύρω από το χόμπι της παγίδευσης μικρόπουλων ανθεί και μια παράλληλη εμπορική δραστηριότητα που προσφέρει τα εργαλεία για την παγίδευση όπως είναι οι ξόβεργες, τα δίχτυα και οι καπατζεδες. Η αιχμαλωσία των μικρόπουλων γίνεται κυρίως το φθινόπωρο, την εποχή της μετανάστευσης και είναι παράδοση αιώνων. Είναι ι πολύ διαδεδομένο στη Αττική, στα νησιά και στην Νότια Ελλάδα γενικότερα όπως και στην Κύπρο. Στις μέρες όμως είναι κατακριτέο και φυσικά απαγορεύεται όπως απαγορεύεται και η κατοχή και η αιχμαλωσία ειδών της άγρια ζωής.
Το ποίημα του Τέλου Αγρα που μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός και τραγούδησε η αξέχαστη Καίτη Χωματά περιγράφει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει η εικόνα του παγιδευμένου πουλιού που προσπαθεί μάταια να ξεφύγει από τον κλώνο παγίδα….
Ένα πουλί
Πουλί από κλώνο μισερό
πιάστηκε το ‘να σου φτερό
με τ’ άλλο σου σπαράζεις
και κρέμεσαι και κράζεις
Μα εκεί που σκάλωσες πουλί
βοήθεια ανθρώπου δεν βολεί
μήδε κι ανθρώπου χέρι
να σε γλιτώσει ξέρει
Αναίσθητα είναι τα κλαδιά
ξερά κλαδιά χωρίς καρδιά
σκοτείνιασε θ’ αρχίσει
να λιανοψιχαλίσει
Και μια που κάκου πολεμάς
μια απ’ τις φτερούγες σου κρεμάς
Θέ μου δεν το λυπάσαι
όσο ψηλά και να’ σαι
ξέσταν’ αν θέλεις μόνο
τον παγωμένο κλώνο
