του Γιώργου Κωστόπουλου, Εκπαιδευτή σκύλων-ειδικού συμπεριφοράς
Η πιο συχνή, απελπισμένη αλλά και απειλητική κραυγή αγωνίας που ακούει κανείς στα πάρκα και τις αλάνες, που μαζεύονται οι ιδιοκτήτες σκύλων για να προσφέρουν στα αγαπημένα τους τετράποδα μια ώρα ελευθερίας και ξέγνοιαστου παιχνιδιού, πριν την επιστροφή στους τέσσερις τοίχους… Αυτή η επιστροφή όμως, είναι συχνά δυσκολότερη απ’ ότι φανταζόμαστε, αφού ξαφνικά ο σκύλος χάνει την ακοή του και εμείς την υπομονή μας. Παράλογο; Καλά δεν περνάμε; Γιατί να φύγουμε; Ας κάνω ότι δεν ακούω, μήπως υπάρξει παράταση… Μήπως και ένα παιδί κάπως έτσι δεν θα αντιδρούσε;
Αντί να εκνευριστούμε, να χάσουμε την υπομονή μας και να τιμωρήσουμε το σκύλο όταν επιτέλους υπακούσει και έρθει (αυτό θα χειροτερέψει τα πράγματα), ας αναρωτηθούμε: γιατί δεν θέλει να έρθει και να υπακούσει; Το έχει διδαχθεί, και με ποιο τρόπο; Ο καλύτερος τρόπος είναι ο σκύλος να θέλει να έρθει και να κερδίζει όποτε το πράττει. Αντί λοιπόν να φωνάζουμε στο σκύλο κάθε φορά για να του φορέσουμε το λουρί και να αποχωρήσουμε, γιατί να μην τον φωνάζουμε κάθε πέντε λεπτά, κατά τη διάρκεια της ελευθερίας και του παιχνιδιού του, να του δίνουμε μια λιχουδιά, και αμέσως μετά να τον αφήνουμε να επιστρέψει σε αυτό που έκανε; Τόσο απλό και τόσο αποτελεσματικό, όπως άλλωστε και όλα όσα δεν εφαρμόζουμε ποτέ…
