Κείμενο: Ντόλυ Νικολοπούλου
Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος
Οι άνθρωποι έχουν γράψει πολλά για μένα. Είναι νομίζω καιρός να συστηθώ και μόνος μου!
Λοιπόν, με ονομάσανε Γκόλντεν Ριτρίβερ. Ξέρετε, στο κυνήγι μου αρέσει να βρίσκομαι δίπλα στον κυνηγό, να παρακολουθώ το θήραμα που χτυπάει και να το φέρνω από όπου να ‘ναι. Επειδή μ’ αρέσει το νερό, περνάω μέσα από ποτάμια και λίμνες, αλλά δε με σταματάνε ούτε οι θάμνοι, ούτε τα βράχια. Γι’ αυτή μου την ικανότητα με λένε Ρτρίβερ (επαναφοράς). Τώρα για το Γκόλντεν, το λένε μάλλον για το χρώμα μου, αλλά ελπίζω και λιγάκι για το χαρακτήρα μου!!! Όχι δεν έχω καβαλήσει το καλάμι, λένε όμως ότι είμαι ισορροπημένος και ευφυής, δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούν με αυτό, αλλά θα σας πω εγώ τι μου αρέσει και τι όχι και ίσως να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα…
– Λοιπόν, είμαι φίλος με όλους τους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τα παιδιά. Επίσης είμαι φίλος με όλα τα σκυλιά, ακόμα και τα “άγρια”, τα οποία επειδή ποτέ δεν θα τα προκαλέσω, “πιάνουν το νόημα” και γίνονται και αυτά φιλικά ή τουλάχιστον ηρεμούν!
– Έχω ακούσει ότι ορισμένα σκυλιά φεύγουν σε κάθε ευκαιρία από το σπίτι τους, αλλά εγώ δεν βρίσκω κανένα λόγο να το κάνω. Αγαπάω την οικογένειά μου και νιώθω ασφαλής και όμορφα μαζί της. Όταν μάλιστα ασχολούνται μαζί μου και βλέπω πόσο τους ευχαριστεί να κάνω αυτά που μου ζητάνε, χαίρομαι γιατί θέλω να τους βλέπω ευτυχισμένους. Η βόλτα μαζί με την οικογένειά μου είναι η πιο ωραία ώρα της ημέρας. Όταν με πάνε κάπου που μπορώ να τρέχω ελεύθερα… τρελαίνομαι από τη χαρά μου. Όταν μάλιστα πάμε για κολύμπι… εκεί είμαι στο στοιχείο μου!!! Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο πολύ μ’ αρέσει το νερό. Καμιά φορά βρίσκω ελάχιστο νερό στο δρόμο- οι άνθρωποι το λένε λάσπη- και όταν μπαίνω εκεί μέσα μου βάζουν τις φωνές, το οποίο είναι κάτι που απεχθάνομαι γιατί τα χάνω (αφού τους υπακούω και όταν μου μιλάνε ήρεμα).
– Επίσης δεν μου αρέσει καθόλου να ζω μόνος μου σε ένα κήπο, και ας υπάρχει το καλύτερο σπιτάκι μέσα σε αυτόν. Τι να την κάνω τέτοια ζωή… βαριέμαι αφάνταστα! Εγώ θέλω να είμαι μαζί με την οικογένειά μου, να τους βλέπω, να μου μιλάνε, να συμμετέχω στη ζωή τους. Όχι ότι δεν μπορώ να είναι και λίγες ώρες μόνος μου. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να είμαι παντού μαζί τους.
Βγάλατε κανένα συμπέρασμα; Αν όχι ελάτε να το συζητήσουμε και αν δυσκολεύεστε με μένα, ρωτήστε την οικογένειά μου που μιλάει την ίδια γλώσσα με σας!!!
