Ο θύτης υπήρξε στο παρελθόν θύμα
Αυτό τονίζει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η ψυχολόγος Μάγδα Αριμπλιά, σε μια προσπάθεια να εξηγήσει τη μεγάλη αύξηση των περιστατικών βάναυσης κακοποίησης των ζώων.
Σύμφωνα με την κ. Αριμπλιά «το θύμα δεν έχει τη δυνατότητα να εξασκήσει κανενός είδους έλεγχο της κατάστασης. Βιώνει αντιθέτως παθητικά την ισχύ και την κυριαρχία του θύτη. Ο βασανισμός των ζώων μπορεί να αποτελέσει μια προσπάθεια αντιστροφής των όρων: εκείνος που υπέστη την επιθετικότητα μεταστρέφεται σε επιτιθέμενο στην προσπάθειά του να αποκτήσει κάποια μορφή ελέγχου του εαυτού. Η ντροπή, ο εξευτελισμός και η διατάραξη της συνοχής του εαυτού που κάποτε, στο ρόλο του θύματος, τον κατέστησαν αδύναμο μπορεί να διαψεύδονται από την απόλυτη κυριαρχία και τον παντοδύναμο έλεγχο, στο ρόλο του θύτη».
«Μετά την αυστηροποίηση της νομοθεσίας για την κακοποίηση ζώων από την πολιτεία όλο και περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται λιγότερο σε σχέση με το παρελθόν να καταγγέλλουν περιστατικά βίας απέναντι σε ζώα. Στη δημοσιοποίηση τέτοιων περιστατικών συμβάλλει, επίσης, η αλλαγή της στάσης των μέσων ενημέρωσης, που πλέον αφιερώνουν χρόνο στην κάλυψή τους» λέει η Αναστασία Μπομπολάκη, πρόεδρος της Πανελλαδικής Φιλοζωϊκής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας.
Η κ. Μπομπολάκη εκτιμά, εξάλλου, ότι για την ένταση του φαινομένου «σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η κρίση καθώς η κοινωνία, «στριμωγμένη», ξεσπά παντού, ιδιαίτερα στους πιο ανυπεράσπιστους, όπως είναι τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα ζώα».
Οι άνθρωποι που κακοποιούν τα ζώα δεν μπορούν να σχετιστούν με άλλους ανθρώπους και συχνά εκδηλώνουν οργή ή υπέρμετρη ευθυμία.
«Είναι άνθρωποι που δυσκολεύονται να σχετιστούν με τους άλλους, να συναισθανθούν τους άλλους, να εκφράσουν με λέξεις τα συναισθήματά τους. Συχνά μπορεί να εκδηλώνουν έντονη οργή ή υπέρμετρη ευθυμία Στις διαπροσωπικές σχέσεις η αξία των άλλων υπολογίζεται στο επίπεδο που επιβεβαιώνουν την κυριαρχία που ασκούν πάνω τους» σημειώνει η κ. Αριμπλιά.
Αρκετές είναι οι φορές που βασανιστές ζώων είναι παιδιά και έφηβοι. Για τη δική τους συμπεριφορά το κλειδί είναι οι γονείς. Όπως τονίζει η κ. Αριμπλιά «είναι κανόνας για την ανθρώπινη ανάπτυξη η διαδικασία των ταυτίσεων των μικρότερων με τους μεγαλύτερους. Συνεπώς, η συμπεριφορά των μεγαλυτέρων προς τα ζώα, η αντίληψη τους για αυτά, ο τρόπος που τα βιώνουν και γενικά η κουλτούρα τους, τα συστήματα αξιών για τη ζωή γενικότερα, επηρεάζουν τον τρόπο που τα παιδιά μαθαίνουν να σχετίζονται με τα ζώα».
Σύμφωνα με την κ. Αριμπλιά, «η αυστηρότητα των ποινών θα επισύρει την προσοχή της κοινωνίας σ’ αυτά τα φαινόμενα βίας. Εύχομαι να είναι σε θέση η κοινωνία να διαχειριστεί και τις αιτίες που προκαλούν αυτή τη βία».
