Κινέζικος Λοφιοφόρος

ΟΝΟΜΑ: Κινέζικος Λοφιοφόρος (Σκύλος) [Chinese Crested Dog]

ΧΩΡΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ: Κίνα (Πρότυπο: Μ. Βρετανία)

ΚΑΤΑΤΑΞΗ: Πρότυπο FCI Νο 288. Συντροφιάς. Ομάδα 9

ΧΡΩΜΑ: Όλα τα χρώματα/συνδυασμοί χρωμάτων. (Συνήθως γκρίζο με ρόδινες κηλίδες ή το αντίστροφο).

ΜΕΓΕΘΟΣ: Ιδανικό ύψος (αρσ.) 28-33 εκ., θηλ. 23-30 εκ. Βάρος εως 5 1/2 κ.

ΕΙΔΟΣ: Μικρόσωμος σκύλος συντροφιάς.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ: Εύθυμος, χαρούμενος, πολύ αφοσιωμένος, εκδηλωτικός και τρυφερός σκύλος. Ζωηρός, ακατάπαυστα ενεργητικός, με έντονη τη “χαρά της ζωής”.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Άτριχοι σκύλοι υπάρχουν εδώ και αιώνες και ο Κινέζικος Λοφιοφόρος είναι αρχαιότατη φυλή, όχι σύγχρονο δημιούργημα του ανθρώπου. Έχει κοινούς προγόνους με τον άτριχο σκύλο του Μεξικού. Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι προπάτορες αυτών των άτριχων ποικιλιών έφθασαν στην Αμερικανική ήπειρο μαζί με τους Κινέζους εμπόρους από την Ανατολή, αν και η ακριβής τους καταγωγή είναι άγνωστη: είναι σχεδόν σίγουρο ότι ούτε ο Κινέζικος λοφιοφόρος ούτε ο Μεξικάνικος άτριχος σκύλος είναι αυτόχθονες των χωρών αυτών. Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι επιμειξίες μεταξύ τους μας έδωσαν το σημερινό Λοφιοφόρο. Ο ζωολογικός κήπος του Λονδίνου απέκτησε το 1930 δύο δείγματα, αλλά η φυλή άρχισε να εκτρέφεται συστηματικά μόλις το 1966, με βάση τα ολιγάριθμα καθαρόαιμα ζώα που είχαν απομείνει στις Η.Π.Α.

ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ: Οι Κινέζικοι Λοφιοφόροι απαιτούν την προσοχή των οικείων τους συνεχώς. Λατρεύουν τα χάδια και είναι εκ πεποιθήσεως σκύλοι “της αγκαλιάς”. Το λεπτό τους δέρμα χρειάζεται ιδιαίτερη περιποίηση, αφού είναι ευαίσθητο σε τραυματισμούς. Το κολλάρο που φορούν πρέπει να είναι πολύ μαλακό, με κάποια εσωτερική επένδυση για να μην τραυματίζει το δέρμα του λαιμού. Χρειάζονται μπάνιο κάθε τρεις εβδομάδες περίπου και μασάζ με κάποια υποαλλεργική, λιπαντική κρέμα σ΄όλο το σώμα. Κινδυνεύουν επίσης από ηλίαση και δεν πρέπει να μένουν εκτεθημένα στον ήλιο για πολλή ώρα.

ΥΓΕΙΑ: Η υγεία τους είναι γενικά πολύ καλή, αντίθετα με την “εύθραυστη” εμφάνισή τους. Έχουν πολύ καλή όρεξη και πρέπει να τους παρέχεται τροφή υψηλής ποιότητας, ελέγχοντας την ποσότητα για αποφυγή παχυσαρκίας. Γεννούν φυσιολογικά και εύκολα και προσαρμόζονται σε θερμά ή ψυχρά κλίματα, αφού το γυμνό τους δέρμα έχει αυξομειούμενη θερμοκρασία.

lofioforos2

ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΣΥΜΒΙΩΣΕΙΣ: Κυνόφιλες οικογένειες με εμπειρία στις μικρόσωμες φυλές, που έχουν χρόνο να διαθέσουν στον απαιτητικό αυτό σύντροφο. Τα παιδιά πρέπει να είναι προσεκτικά στο παιχνίδι μαζί του και η αγωγή του χρειάζεται υπομονή, γιατί ο Λοφιοφόρος έχει πείσμα και υπερκινητικότητα. Συμβιώνει πολύ καλά με άλλα σκυλιά και ξέρει να φροντίζει και να υπερασπίζει τον εαυτό του. Η συμβίωση με γάτες είναι εφικτή αλλά δεν ενδείκνυται, λόγω ευαισθησίας του δέρματος του λοφιοφόρου σε μικροτραυματισμούς. Χρειάζεται τη δική του, ζεστή γωνιά μέσα στο σπίτι και όταν πρέπει να μείνει μόνος, είναι ασφαλέστερο να του διαθέτουμε ένα κλειστό χώρο ή κλωβό.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ: Λοφίο, μποτάκια και πλουμιστή ουρά από μεταξένιες τρίχες το υπόλοιπο σώμα είναι γυμνό. Καθαριότητα, συντροφικότητα και ιδιαίτερη ευφυΐα. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο Κινέζικων Λοφιοφόρων που διαπρέπουν στη διαγωνιστική υπακοή! Λόγω έλλειψης τριχώματος, ο Λοφιοφόρος δεν μυρίζει, ούτε φυσικά μαδάει, κάτι που τον κάνει ιδανικό σύντροφο για κυνόφιλους που υποφέρουν από άσθμα ή αλλεργίες. Τους αρέσει να “γαντζώνονται” και να σκαρφαλώνουν με τα ευέλικτα πέλματά τους και μπορούν ν΄ανέβουν παντού, προκειμένου να κλέψουν τροφή! Χρειάζονται κοινωνικοποίηση και σταθερότητα εκπαίδευσης από μικρή ηλικία. Η κανονική οδοντοφυΐα των Κινέζικων Λοφιοφόρων δεν συμπεριλαμβάνει προγόμφιους.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι Κινέζικοι Λοφιοφόροι παρουσιάζονται σε δύο μορφές: άτριχη και “Powder Puff”. Η δεύτερη καλύπτεται από μαλακό, αραιό και μεταξένιο τρίχωμα. Σε κάθε γέννα Κινέζικου Λοφιοφόρου υπάρχουν πάντοτε και ένα-δύο κουτάβια με τρίχωμα. Έτσι η φυλή μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα γούστα. Στις εκθέσεις παρουσιάζονται μαζί και ορισμένοι εκτροφείς προτιμούν να ζευγαρώνουν τα άτριχα δείγματα με powder puffs. Υπάρχουν δύο μορφολογικοί τύποι, ο ελαφρύς (deer) και ο βαρύς (compact).

ΑΝΤΕΝΔΕΙΞΕΙΣ: Διαβίωση στο ύπαιθρο ή σε ανοικτούς χώρους. Μοναξιά, έλλειψη συντροφικότητας και οικιακής ζωής, σκληρότητα στην αγωγή και τη μεταχείρισή τους.