Η πιο συχνή απορία που έχουν οι κηδεμόνες σκύλων είναι σε ποια ηλικία αρχίζει ένα κουταβάκι να εκπαιδεύεται;
Η απάντηση είναι: «Αμέσως μόλις έρθει στο σπίτι!»
Δυστυχώς, οι κηδεμόνες ανησυχούν περισσότερο για τα αξεσουάρ και τις λιχουδιές που πρέπει να αγοράσουν για το κουταβάκι τους και δίνουν πολύ λιγότερη σημασία στην εκπαίδευσή του, με αποτέλεσμα να μην τον καθοδηγούν σωστά (ή και καθόλου), προκαλώντας έτσι διάφορα προβλήματα στη σχέση τους μαζί του.
Παρακάτω θα βρείτε πολύτιμες συμβουλέςγια τους τρεις πολύ σημαντικούς τομείς στην εκπαίδευση ενός κουταβιού:
Στην πρώτη περίπτωση, περιορίζουμε το κουτάβι για λίγη ώρα σε ένα δωμάτιο ή ακόμα καλύτερα σε ένα πάρκο ή crate, που θα έχουμε βάλει στο δωμάτιο του σπιτιού που χρησιμοποιούμε περισσότερο, και απ’ όπου θα το βγάζουμε και θα το καθοδηγούμε στην πάνα αρκετά συχνά μέσα στην ημέρα.
Εάν ο χώρος του σπιτιού, όπου κινείται το κουταβάκι, είναι μεγάλος, βάζουμε περισσότερες πάνες, για να μπορεί να βρίσκει εύκολα μια όταν τη χρειάζεται, και πάντα σε σταθερά σημεία, γιατί ο σκύλος συνηθίζει να πηγαίνει σε συγκεκριμένα μέρη.
Σιγά-σιγά όσο μεγαλώνει το κουταβάκι και έχει μάθει να πηγαίνει στην πάνα, αρχίζουμε να αφαιρούμε από το χώρο σταδιακά ολοένα και περισσότερες πάνες, ώστε να μείνει μόνο μία.
*Πολύτιμη συμβουλή: Υπάρχουν κουταβάκια που συνηθίζουν να «σκίζουν την πάνα». Οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές (σ.σ. βαρεμάρα, έλλειψη εκτόνωσης σωματικής και πνευματικής, να τραβήξει την προσοχή μας, σύνδεση της πάνας με κάτι αρνητικό κτλ.), η λύση όμως μια: αφήνουμε την πάνα στο χώρο, όπου κινείται το κουτάβι, πάντα υπό επιτήρηση και το διορθώνουμε όταν το δούμε να την καταστρέφει.
2) Κοινωνικοποίηση: Ξεκινά με τους ανθρώπους που έρχονται στο σπίτι και συνεχίζεται με τη βόλτα.Ο σκύλος πρέπει να μάθει να υποδέχεται τους «ξένους» χωρίς να πηδάει πάνω τους, χωρίς να τους γαβγίζει, χωρίς φόβο και επιφυλακτικότητα. Γι’ αυτό φροντίζουμε να φέρουμε το κουταβάκι μας σε επαφή με ανθρώπους από πολύ νωρίς και να το καθοδηγούμε σωστά κάθε φορά.
Το επιβραβεύουμε όταν η προσέγγισή του είναι σωστή και το διορθώνουμε στις περιπτώσεις που συμπεριφέρεται λάθος.
Στη βόλτα, το φέρνουμε σε επαφή με άλλους σκύλους, το αφήνουμε να μυριστεί μαζί τους και να παίξει. Επίσης, το πηγαίνουμε από πολυσύχναστα σημεία –με θορύβους, κόσμο, αυτοκίνητα- για να τα συνηθίσει γρήγορα, καθώς και από «περίεργα» μέρη, όπως σχάρες, ψηλά αντικείμενα κτλ.
3) Προβληματική συμπεριφορά: Ένα κουταβάκι δαγκώνει κυρίως σε στιγμές έντονου παιχνιδιού και υπερέντασης ή σε περιπτώσεις παρεξήγησης, όταν βαριέται, όταν βγάζει τα νέα του δοντάκια ή επειδή με το στόμα ανακαλύπτει τον κόσμο ή όταν άθελά μας τροφοδοτούμε αυτή την συμπεριφορά.
Σε γενικές γραμμές, αποφεύγουμε το άγριο παιχνιδι, διορθώνουμε με το «ΜΗ», εκτονώνουμε το σκύλο μας με παιχνίδι και βόλτα, ξεκινάμε τη βασική εκπαίδευση, μένουμε ψύχραιμοι και ήρεμοι και τον διορθώνουμε χωρίς φωνές, πανικό και εκνευρισμό.
Το άγχος αποχωρισμού είναι ο δεύτερος… πονοκέφαλος για τους κηδεμόνες. Έντονο γάβγισμα και κλαψούρισμα, ζημιές και ακαθαρσίες παντού. Λύση υπάρχει, αλλά η εκπαίδευση γίνεται σταδιακά.
Προκειμένου να μειώσουμε την εξάρτηση του σκύλου από εμας, δεν του επιτρέπουμε να μας ακολουθεί παντού και δεν ασχολούμαστε όλη την ώρα μαζί του, κάνουμε εικονικές αποχωρίσεις, φροντίζουμε να έχουμε εκτονώσει τον σκύλο μας πριν την έξοδό μας, περιορίζουμε τον σκύλο σε ένα μικρό δωμάτιο (σ.σ.: οι φοβικοί σκύλοι λειτουργούν καλύτερα σε περιορισμένους χώρους), αφήνουμε στον σκύλο διάφορες λιχουδιές και κόκαλα του εμπορίου για να ασχολείται.
Ρενάτα Γρυπάρη – Εκπαιδεύτρια σκύλων (renata@skylosgiaspiti.gr)
Πηγή: http://www.nooz.gr/
