Κείμενο: Aντρεα Φωτιάδη
Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος
Οι σκύλοι είναι ευγενικά ζώα και συνήθως δένονται πολύ με τους ιδιοκτήτες τους, τους οποίους και ακολουθούν παντού σαν σκιά. Όταν όμως φτάσει η στιγμή που χωρίζεται από τον ιδιοκτήτη του, ο σκύλος υφίσταται μια μεγάλη αλλαγή στη συμπεριφορά και την προσωπικότητά του, όμοια με αυτή της σχιζοφρένειας στους ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει γιατί οι σκύλοι δεν είναι ικανοί να αντέχουν χωρισμούς και εκδηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους με κρίσεις πανικού.
Οι κρίσεις αυτές συνοδεύονται με συνεχές γάβγισμα, κλάμα, καταστροφική μανία και λέρωμα του σπιτιού, αντιδράσεις με τις οποίες προσπαθούν να τονίσουν την αντίθεση και τη στεναχώρια τους. Αυτές οι αντιδράσεις αποτελούν μια σοβαρή ψυχολογική διαταραχή του σκύλου, που δεν είναι τίποτε άλλο από τον φόβο του αποχωρισμού. Οι ψυχολογικές διαταραχές αυτού του τύπου προκαλούν πόνο και θλίψη στον σκύλο, όπως ακριβώς θα προκαλούσε και μια οργανική πάθηση. Ο ιδιοκτήτης τις περισσότερες φορές βρίσκεται σε δίλημμα και δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, ενώ συχνά καταφεύγει στην τιμωρία του σκύλου για να εξαλείψει την άσχημη συμπεριφορά. Στη χειρότερη περίπτωση, ο σκύλος θα καταλήξει σε άσυλο προστασίας ζώων ή θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του ως αδέσποτο. Αυτό βέβαια δεν είναι αναγκαίο, αφού με σωστή κτηνιατρική καθοδήγηση και θεραπεία μπορεί να αποφευχθεί.
Ο φόβος του χωρισμού είναι η πιο συχνή παθολογική διαταραχή του χαρακτήρα του σκύλου, μετά την επιθετική συμπεριφορά. Από έρευνα που έγινε, διαπιστώθηκε ότι το 15-20% των σκύλων που παρουσιάζονται στους κτηνιάτρους παρουσιάζουν προβλήματα όσο αφορά τον χωρισμό με τους ιδιοκτήτες τους. Ειδικά οι σκύλοι που είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένοι με το αφεντικό τους, μόλις αντιληφθούν πως ο «σύντροφός» τους είναι έτοιμος να φύγει από το σπίτι, θέλουν να πάνε μαζί του, και όταν καταλάβουν πως αυτό είναι αδύνατο, τότε αρχίζουν να λαχανιάζουν, να κλαίνε και να έχουν επιθετική συμπεριφορά. Ένα μικρό χρονικό διάστημα απομόνωσης από τον ιδιοκτήτη είναι αρκετό για να προκαλέσει τον πανικό.
Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν αυτά δεν είναι γνωστός, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχει σχέση με το φύλο του σκύλου ή τη φυλή. Συνήθως υπάρχει ένα υπερβολικό δέσιμο μεταξύ σκύλου και ιδιοκτήτη. Βέβαια το φταίξιμο δεν είναι του σκύλου, αλλά εκείνων που τον αναθρέφουν.
Οικογενειακή σχέση…
Όταν ο σκύλος αντιμετωπίζεται ως μέλος της οικογένειας, η οικογένεια πρέπει να του φέρεται με τον ανάλογο τρόπο. Αυτό σημαίνει σωστή ανατροφή, εκπαίδευση και στοργή. Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν χρόνο και όταν ο σκύλος παραμεληθεί, αυτό λειτουργεί σαν βάση για τα προβλήματα χωρισμού.
Πολλές φορές ο ιδιοκτήτης φτάνει στο σημείο να πιέζεται από τη συμπεριφορά του σκύλου, και να φτάνει στα όριά του. Έτσι αναγκάζεται να «τιμωρήσει» τον σκύλο, πράγμα φυσικά ανώφελο, που οδηγεί τον σκύλο σε ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια. Όταν ο σκύλος αρχίσει να εμφανίζει τέτοια συμπτώματα είναι απαραίτητη μια κτηνιατρική διάγνωση, ώστε να μπορέσει να εφαρμοστεί μια θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή και εκπαίδευση. Ο σκύλος πρέπει σταδιακά να μάθει να μένει μόνος του, και αυτό θα γίνει σιγά- σιγά με μικρά βήματα. Για παράδειγμα η εκπαίδευση αυτού του τύπου μπορεί να ξεκινήσει με την απομόνωση του σκύλου σε ένα δωμάτιο όταν ο ιδιοκτήτης είναι στο σπίτι. Με τη χρήση κάποιου αγχολυτικού φαρμάκου οι κρίσεις πανικού μπορούν να μειωθούν στο ελάχιστο. Μια τέτοιου είδους θεραπεία μπορεί να διαρκέσει 60-90 ημέρες, ενώ ταυτόχρονα ο σκύλος θα πρέπει να απομονώνεται για κάποιες ώρες της ημέρας. Με τον καιρό, ο σκύλος συνηθίζει και αποδέχεται το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του πρέπει να φύγει για κάποιο διάστημα, ενώ οι κρίσεις πανικού μειώνονται αισθητά.
Αν όλα πάνε καλά τότε την επόμενη φορά που ο σκύλος σας θα σας δει να φεύγετε, όχι μόνο δεν θα κλάψει αλλά το πιο πιθανό είναι να παραμείνει αδιάφορος, συνεχίζοντας αυτό που θα κάνει εκείνη τη στιγμή.
