Πολλές είναι οι παθήσεις των νεαρών σκύλων που εμφανίζονται είτε σε πολύ μικρή ηλικία είτε αργότερα. Τις περισσότερες φορές αφήνουν μόνιμες βλάβες.Oι σχετιζόμενες με τις αρθρώσεις βλάβες είναι μεγάλης σημασίας λόγω της οστεοαρθρίτιδας που αναπτύσσεται στην περιοχή και προκαλεί πόνο και χωλότητα.
Οι πιο συχνά εμφανιζόμενες παθήσεις ειναι
1. Δυσπλασία ισχίων
2. Δυσπλασία αγκώνα
3. Έσω εξάρθρημα επιγονατίδας
4. Ξηρή-Διαχωριστική οστεοχονδρίτιδα ώμου
5. Πανοστεΐτιδα
Δυσπλασία ισχίου
Η αιτιολογία της νόσου αυτής είναι πολυπαραγοντική και αφορά κυρίως στα μεγαλόσωμα – γιγαντόσωμα ζώα χωρίς να αποκλείεται βέβαια η εμφάνιση σε γάτες ή μικρόσωμους σκύλους. Γενετικοί και περιβαλλοντολογικοί παράγοντες παίζουν ρόλο στην δημιουργία αστάθειας στην άρθρωση της κεφαλής του μηριαίου σε σχέση με την κοτύλη της πυέλου οδηγώντας σε ανάπτυξη ΟΑ .Η διάγνωση βασίζεται στην κλινική εικόνα(δυσκολία στην προσπάθεια ανέγερσης από το έδαφος,διασταυρούμενο βάδισμα οπισθίων άκρων,και κατά την ορθοπαιδική εξέταση με το σημείο Ortolani που υποδηλώνει υπεξαρθρημα-εξάρθρημα του ισχίου. Ακτινολογικά η δυσπλασία επιβεβαιώνεται με την εμφάνιση εκφυλιστικών αλλοιώσεων, το υπεξαρθρωμένο ισχίο και την ασυνέχεια των αρθρικών επιφανειών. Θεραπευτικά υπάρχουν δύο επιλογές. Η συντηρητική θεραπεία που περιλαμβάνει NSAIDS ,έλεγχο του βάρους, χονδροπροστατευτικά,φυσιοθεραπεία και πλάνο εκγύμνασης και η χειρουργική αποκατάσταση. Σε νεαρή ηλικία το χειρουργείο έχει προφυλακτικό χαρακτήρα πριν την εμφάνιση ΟΑ με την μέθοδο της JPS (συμφυσιόδεσης) και DARthroplasty.Σε μεγαλύτερη ηλικία επεμβαίνουμε με τις τεχνικές DPO (διπλή οστεοτομία πυέλου) συνήθως μέχρι την ηλικία των 8 μηνών και άνω των 8 μηνών με την μέθοδο TPO (τριπλή οστεοτομία πυέλου).Σωστικές επεμβάσεις όπως THR(ολική αρθροπλαστική) και εκτομή της κεφαλής και του αυχένα του μηριαίου γίνονται σε περιστατικά όπου οι υπόλοιπες τεχνικές δεν βρίσκουν εφαρμογή και οι ασθενείς είναι μεγαλύτερης ηλικίας.
Δυσπλασία αγκώνα
Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγονται διαφορές παθήσεις του αγκώνα όπως η ατελής συνοστέωση της αγκωνιαίας απόφυσης,η οστεοχόνδρωση, η έσω κορωνοειδής νόσος, παθήσεις οι οποίες οδηγούν σε εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας. Οι περισσότεροι ασθενείς προσβάλλονται μόνο από μία ή δύο παθήσεις ταυτόχρονα. Οι αιτίες είναι πολλές με γενετικούς και περιβαλλοντολογικούς παράγοντες εξίσου να συμμετέχουν. Οι σκύλοι προσκομίζονται με χωλότητα, οίδημα, έντονο άλγος ετερόπλευρα ή αμφοτερόπλευρα, καθώς και μειωμένο εύρος κίνησης της άρθρωσης. Σε σκύλους ηλικίας άνω των 5 μηνών η ακτινογραφία μπορείνα παρουσιάζει μια ακτινοσκιερή γραμμή στην αγκωνιαία απόφυση(UAP), μία ανωμαλία της αρθρικής επιφάνειας στην χώρα του έσω μηριαίου κονδύλου(OCD), εκφυλιστικές αλλοιώσεις ή/και ασυνέχεια-ασυμφωνία της άρθρωσης. Η χρήση της αξονικής τομογραφίας είναι σχεδόν απαραίτητη για την διάγνωση του κατάγματος ή της σκληρωτικής εμφάνισης της έσω κορονωειδούς απόφυσης απεικονιστικά. Η θεραπεία τις περισσότερες φορές ειναι συντηρητική και αφορά στη χρήση NSAIDS, φυσιοθεραπείας, έλεγχο βάρους κλπ. Μερικές φορές απαιτείται αρθροσκοπική αφαίρεση του καταγματικού οσταρίου και απόξεση του ανώμαλου αρθρικού χόνδρου στην αντιμετώπιση της έσω κορωνοειδούς νόσου. Είναι σημαντικό βέβαια να γνωρίζουμε οτι η ανάπτυξη ΟΑ στην περιοχή είναι αναπόφευκτη είτε επέμβουμε είτε όχι και αυτό οφείλουμε να το διατυπώσουμε και στους ιδιοκτήτες. Άλλες επεμβάσεις που μπορούν να γίνουν είναι οι SCO(subtotal coronoid ostectomy), SHO(sliding humeral osteotomy, PAUL (proximal abducting ulnar osteotomy), BURP (biceps ulnar release procedure.
Έσω εξάρθρημα επιγονατίδας
Η αναπτυξιακή νόσος αυτή ξεκινά λόγω λανθασμένης γωνίας της κεφαλής του μηριαίου σε σχέση με την κοτύλη(coxa vara) που έχει σαν συνέπεια και την μετατόπιση του μηχανισμού του τετρακέφαλου προς τα έσω. Η μετατόπιση των μυών προκαλεί αφύσικες πιέσεις που προδιαθέτουν στην εξάρθρωση της επιγονατίδας προς τα έσω. Το εξάρθρημα της επιγονατίδας προς τα έσω αποτελεί το 95% των περιστατικών σε σχέση με το εξάρθρημα προς τα έξω που είναι κυρίως μετατραυματικό. Διακρίνονται 4 βαθμοί στο MPL(medial patellar luxation) Του 1ου βαθμού συνήθως δεν ανευρίσκεται κλινικά και δεν απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση ενώ του 4ου βαθμού απαιτεί πάντα χειρουργείο. Σε 2-3ου βαθμού η απόφαση για διενέργεια χειρουργείου ή όχι σχετίζεται με την σοβαρότητα της κλινικής εικόνας. Η επέμβαση μπορεί να γίνει με διάφορες τεχνικές που αφορούν πλαστική της τροχιλίας με βάθυνση της,μετάθεση του κνημιαίου κυρτώματος,ράμματα συγκράτησης αντίθετα με το εξάρθρημα σε συνδυασμό με τομή του αρθρικού υμένα στην πλευρά της εξάρθρωσης. Τα τελευταία χρόνια όμως επικρατεί η λογική της διόρθωσης της γωνίας του συστήματος του τετρακέφαλου με διορθωτικές οστεοτομίες του μηριαίου οστού ώστε να αποσυμπιεστεί η επιγονατίδα.
OCD ώμου
Η ανώμαλη ενδοχόνδρια οστεοποίηση του αρθρικού χόνδρου προκαλεί τον σχηματισμό μια περιοχής σκληρωτικής και παχυμένης με αποτέλεσμα την απόσπαση μέρους της που προεξέχει ενδοαρθρικά (cartilaginous flap). Πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο στο σχηματισμό OCD όπως η διατροφή πλούσια σε πρωτεΐνες , θερμίδες και ασβέστιο. Συνήθως προσβάλλονται μεσαιες και μεγάλες ράτσες σκύλων που εμφανίζουν αμφο ή ετεροπλευρη χωλότητα στην ηλικία 4-8 μηνών. Κατά την ορθοπαιδική εξέταση διαπιστώνουμε μυική ατροφία και αντίδραση άλγους στις παθητικές κινήσεις της άρθρωσης. Η διάγνωση σχηματίζεται με βάση την κλινική εικόνα,τις ακτινολογικές αλλοιώσεις οι οποίες μπορεί να είναι ορατές με απλή ακτινογράφηση αλλά ίσως χρειαστεί η χρήση σκιαγραφικού ενδοαρθρικά καθώς ακόμα και CT ή MRI . Η αντιμετώπιση είναι χειρουργική και αφορά στην αρθροσκοπική ή και ανοιχτή επέμβαση αφαίρεσης του τμήματος που προεξέχει και την απόξεση ελαφρώς του υποχόνδριου οστού.
Πανοστεΐτιδα
Η νόσος αυτή είναι μία αυτοπεριοριζόμενη φλεγμονή του μυελού των μακρών οστών. Αφορά κυρίως τα μεγαλόσωμα ζώα και ιδαίτερα το Γερμανικό ποιμενικό χωρίς βέβαια να αποκλείεται η εμφάνιση και σε μικρότερες ράτσες. Εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα στα αρσενικά μεταξύ 5-12 μηνών. Τα περισσότερα ζώα προσκομίζονται με συμπτώματα έντονης χωλότητας εώς και πλήρη αδυναμία βάδισης στο άκρο. Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώνεται έντονη αντίδραση άλγους στην βαθιά ψηλάφιση του άκρου(ιδαίτερα των προσθίων άκρων). Ακτινολογικά το άκρο συνηθέστερα εμφανίζει αυξημένη ακτινοσκιερότητα (πιο άσπρη απεικόνιση) ενδομυελικά καθώς και αντίδραση του περιοστέου. Τα κλινικά συμπτώματα υποχωρούν εώς την ηλικία των 18-20 μηνών. Θεραπευτικά χορηγούνται μόνο αναλγητικά και συστήνεται ξεκούραση του σκύλου.
– Επιμέλεια άρθρου –
Αντωνόπουλος Κώστας Χειρουργός Κτηνίατρος Α.Π.Θ.
Μετ/θεις Χειρουργική – Μαιευτική Κλινική Κτηνιατρικής Α.Π.Θ.
Μετ/θεις Ορθοπαιδική – Χειρουργική Κλινική Κτηνιατρικής Πανεπιστημίου Βιέννης, Αυστρία
Α) Κλινική Μικρών Ζώων, Ηρώων 107, Καλαμάτα, Β) Ιατρείο Μικρών Ζώων, Στούπα Μάνης
www.veterinary.gr
kantonop@gmail.com
Πηγή: http://www.diagnovet.gr/
