Κείμενο: Γιώργος Κωστόπουλος (εκπαιδευτής σκύλων- ειδικός συμπεριφοράς)
φωτο: Ν. Φωτακόπουλος
Όταν υιοθετούμε ένα ημίαιμο κουτάβι, εκτός από τον παράγοντα υγεία (αυτονόητη επίσκεψη στον κτηνίατρο για εμβόλια, αποπαρασίτωση κ.λ.π.), ιδιαίτερη βαρύτητα θα πρέπει να δίδεται στον παράγοντα χαρακτήρα και την πιθανή μελλοντική εξέλιξή του. Προσωπική μου διαπίστωση είναι ότι ένα σχετικά αυξημένο ποσοστό ημίαιμων σκύλων τείνει να ανήκει σε πιο ακραίο συμπεριφερολογικό τύπο. Ένα ποσοστό παρουσιάζει μια αυξημένη τάση συστολής, αποφυγής συναναστροφών, απομόνωσης ή και προσκόλλησης στους οικείους, ενώ ένα άλλο αυξημένη καχυποψία η οποία εκφράζεται κυρίως με έντονη επιθετικότητα, προστασία της ιδιοκτησίας και του ζωτικού χώρου. Πολλές φορές δε οι δύο τάσεις συνυπάρχουν και αλληλοεπηρεάζονται. Με όλα αυτά, σε καμία περίπτωση δε θέλω να πω ότι τα ημίαιμα σκυλιά έχουν πρόβλημα χαρακτήρα. Μιλώ απλά για ένα ελαφρώς αυξημένο ποσοστό, βασιζόμενο σε προσωπικές παρατηρήσεις, το οποίο κατά τη γνώμη μου εξηγείται. Είναι γνωστό ότι ο χαρακτήρας είναι σε μεγάλο βαθμό κληρονομικά μεταδιδόμενος. Εάν το κουτάβι προέρχεται από γενεές αδέσποτων ημίαιμων, ημίαιμων κατατρεγμένων και δυστυχισμένων, εγκύων θηλυκών καταδιωγμένων για να μη γεννήσουν «και γεμίσουν τη γειτονιά μπάσταρδα», ο φόβος, η καχυποψία και η αποφυγή του ανθρώπου αποτυπώνονται στα γονίδια και μεταβιβάζονται. Αυτή η περίπτωση αφορά ημίαιμα που έχουν γεννηθεί από ημίαιμα σκυλιά, όσο και ημίαιμα μεγαλωμένα με ανθρώπινη φροντίδα. Ο άλλος παράγοντας είναι η πρώτη ανατροφή που παίρνει το κουτάβι από τη μητέρα του τις πρώτες 6-8 εβδομάδες της ζωής του.
Αναμενόμενο είναι ότι μια φοβισμένη μητέρα, η οποία γαβγίζει οποιονδήποτε πλησιάζει τη φωλιά της (και ποιος να την αδικήσει όταν για την ίδια άνθρωπος σημαίνει κλωτσιά, πέτρα ή «ξουτ»), προσπαθώντας να προστατέψει τα μικρά της, διδάσκει από νωρίς στα κουτάβια της την καχυποψία και την αποφυγή συναναστροφών. Αυτή η περίπτωση αφορά μόνο τα ημίαιμα αδέσποτα.
Όταν λοιπόν επιλέγουμε ένα ημίαιμο σκυλάκι, ιδιαίτερα από κάποιο φιλοζωικό σωματείο ή από το φυσικό του περιβάλλον, ιδιαίτερη προσοχή στο χαρακτήρα. Θέλουμε ένα άκρως εξωστρεφές, φιλικό, θαρραλέο και όχι το φοβισμένο με το χαμηλωμένο βλέμμα που μένει μακριά μας. Το ξέρω, εκείνη τη στιγμή, ίσως αυτό κερδίσει τον οίκτο, τη συμπόνια και την αγάπη μας. Όμως σκεφτείτε: Αποφασίσατε να προσφέρετε σπίτι σε ένα από τα χιλιάδες αζήτητα ημίαιμα σκυλιά. Δεν είναι καλύτερα να το κάνετε για ένα σκυλί που δείχνει να το επιζητάει και εκτιμήσει περισσότερο, από ένα που ίσως να μη θελήσει ή απολαύσει ποτέ στη ζωή του στο έπακρο την ανθρώπινη συντροφιά και οτιδήποτε αποτελεί τον κόσμο μας. Το συναίσθημα πολλές φορές πρέπει να συνοδεύεται και από τη λογική. Ευτυχώς ή δυστυχώς…
δείτε: http://www.gkostopoulos.gr/
