Παιδί και απώλεια κατοικιδίου ζώου: ο ρόλος των γονέων στη διαχείριση του πένθους!

Ένα κατοικίδιο ζώο αποτελεί ισάξιο μέλος μιας οικογένειας και πιθανόν ολοκληρώνει την οικογενειακή ευτυχία. Ιδιαίτερη είναι η σχέση των παιδιών της οικογένειας με το ζώο μιας και μπορεί να αναπτυχθούν δεσμοί ανάλογοι με αυτούς ανάμεσα στα αδέλφια της οικογένειας.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι ο αναπόφευκτος θάνατος του ζώου γεννά το θρήνο και τη θλίψη όλων των μελών της οικογένειας και ιδιαίτερα των παιδιών. Ειδικά εάν το παιδί βιώνει για πρώτη φορά την απώλεια, είναι σημαντική η σωστή αντιμετώπιση από την πλευρά των γονέων ώστε να διδάξουν στο παιδί τον ορθότερο δυνατό τρόπο διαχείρισής της. Το γεγονός αυτό θα βοηθήσει το παιδί να ανταπεξέλθει και σε επόμενες ανάλογες καταστάσεις στη μελλοντική του ζωή.

Το πένθος αποτελεί φυσιολογική αντίδραση απέναντι στην απώλεια και οι γονείς πρέπει να το βιώσουν φανερά μαζί με τα παιδιά τους, διερχόμενοι και από τα πέντε στάδια – άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή – ως μια φυσιολογική αλληλουχια συναισθημάτων. Ωστόσο, αν και ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός μπορούμε να περιορίσουμε την ένταση της θλίψης με μερικά “τρικ” και να επισπεύσουμε το στάδιο της αποδοχής του θλιβερού γεγονότος.

Αρχικά, είναι σημαντικό οι γονείς να μη κρύβουν τη θλίψη τους από τα παιδιά. Μερικά δάκρυα των γονέων δεν επιδεινώνουν τη συναισθηματική κατάσταση των παιδιών, αντίθετα ενισχύουν την άνεση της ελεύθερης έκφρασης ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Επιπλέον οι συζητήσεις σχετικά με αναμνήσεις από το ζωάκι, χαρούμενες και αστείες ιστορίες, συμβάλλουν στην ταχύτερη απευαισθητοποίηση και αποδοχή του γεγονότος.

Η βιβλιοθεραπεία προσφέρει τη δυνατότητα “τακτοποίησης” συναισθημάτων και χρησιμοποιείται ακόμη και ως μορφή ψυχοθεραπείας. Για τη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχουν βιβλία που αφηγούνται ιστορίες ζώων που οδηγούνται στο θάνατο και μέσα από μια σειρά οπτικών και λεκτικών ερεθισμάτων βοηθούν το παιδί αλλά και ολόκληρη την οικογένεια να κατανοήσει ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και ενδεχομένως ανακουφίζει το ζώο από πόνο και ταλαιπωρία. Παράδειγμα τέτοιου βιβλίου αποτελεί το “Being brave for Bailey” , γραμμένο από κτηνίατρο που εξηγεί την έννοια της ευθανασίας μέσα από την ιστορία του δικού του σκύλου.

Η τίμηση της μνήμης του ζώου μέσα από συναθροίσεις, γεύματα και συζητήσεις σχετικά με τις περιπέτειες της οικογένειας με το μικρό της φίλο μπορεί να απαλύνει τον πόνο και συγχρόνως να απομακρύνει κάθε προσδοκία για επανένωση επισφραγίζοντας το στάδιο της αποδοχής. Ομοίως, οι γονείς μπορούν να φτιάξουν ένα κουτί αναμνήσεων με όλα τα υπάρχοντα του ζώου τους ή ακόμη να φυτέψουν ένα φυτό στο όνομα του μικρού τους φίλου, γεγονός που συμβολίζει την αναγέννηση.

Αναμφισβήτητα ο πόνος που βιώνει ολόκληρη η οικογένεια και ιδιαίτερα τα παιδιά είναι αναπόφευκτος και αντικατοπτρίζει τους ισχυρούς δεσμούς αγάπης με το χαμένο ζώο. Η ειλικρινής και ελεύθερη έκφραση του θρήνου από την πλευρά των γονέων πρέπει να συμβεί ώστε να πυροδοτήσει την εκτόνωση των συναισθημάτων των παιδιών ενισχύοντας συγχρόνως τους οικογενειακούς δεσμούς. Ο χρόνος και οι ιδέες που αναφέρθηκαν παραπάνω μπορούν να επουλώσουν τις πληγές και να ανοίξουν το δρόμο για το επόμενο ζωάκι – σύντροφο της οικογένειας.

– Επιμέλεια άρθρου –
Δάφνη Κοκάρα

Πηγή: http://www.diagnovet.gr/