Δεν ξέρω σε πόσους είναι γνωστή η ιστορία του Hachikō αλλά χρονολογείται από τον Ιανουάριο του 1924, όταν ο Ιάπωνας καθηγητή πανεπιστημίου Hidesamuro Ueno, τον υιοθετεί και τον φέρνει στο Tokyo, από μία φάρμα στην πόλη Ōdate. Το αρσενικό αυτό λευκό σκυλάκι ράτσας Ακίτα, πανέξυπνο και συγκινητικά πιστό, όπως φάνηκε στην συνέχεια, ανέπτυξε μια περίεργη συνήθεια, πιθανόν λόγω της ισχυρής αγάπης και αφοσίωσης του μοναχικού καθηγητή προς το ίδιο: κάθε πρωί ακολουθούσε τον καθηγητή μέχρι τον σταθμό του τραίνου, μετά επέστρεφε μόνο του σπίτι και το απόγευμα ξαναγύριζε πάλι μόνο του στον σταθμό την ώρα που επέστρεφε ο καθηγητής, ώστε να τον υποδεχθεί και να τον συνοδεύσει στο σπίτι τους. Δυστυχώς η ζωή στάθηκε άδικη τόσο για τον καθηγητή, όσο και για το σκυλάκι. Τον Μάιο του 1925, ο καθηγητής δεν επέστρεψε ποτέ. Είχε πεθάνει από εγκεφαλική αιμορραγία κατά την διάρκεια του μαθήματος του και ο Hachikō τον περίμενε μάταια στον σταθμό. Εκεί πέρασε και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, περιφερόμενος στον σταθμό και τσεκάροντας κάθε απόγευμα την ίδια ώρα, έναν έναν επιβάτη, μέχρι να φύγει το τραίνο, μήπως και ανάμεσά τους αναγνωρίσει τον άνθρωπό του.
Ο πρώτος καιρός της ορφάνιας δεν ήταν εύκολος για τον Hachikō, καθώς οι αρχικές αντιδράσεις των εργαζομένων στον σταθμό δεν ήταν και τόσο φιλικές απέναντί του. Όμως οι επιβάτες άρχισαν να αγαπούν το πιστό σκυλί και να το φροντίζουν και έτσι γρήγορα κάμφθηκαν και οι αντιδράσεις των εργαζομένων. Η ζωή του σκυλιού όμως αλλάζει εντελώς το 1932, όταν ένας φοιτητής παρατηρώντας τις κινήσεις του Hachikō, ρώτησε, έμαθε και ξεκίνησε να δημοσιεύει μία σειρά άρθρων σχετικά με το σκυλί και την απίστευτη αφοσίωσή του. Η κοινή γνώμη εντυπωσιάζεται, οι εργαζόμενοι στον σταθμό και οι περαστικοί αρχίζουν να φροντίζουν ακόμα περισσότερο το σκυλάκι και οι Ιάπωνες γονείς και δάσκαλοι ξεκινούν να διδάσκουν την αρετή της πίστης στα παιδιά τους, φέρνοντας τον Hachikō ως ύψιστο παράδειγμα.
Τον Απρίλιο του 1934, ο γλύπτης Teru Ando, βαθιά συγκινημένος από το δράμα του σκυλιού, φιλοτεχνεί το πρώτο χάλκινο άγαλμα του, το οποίο τοποθετείται στον σταθμό Shibuya, παρόντος του ίδιου του Hachikō. Στις 8 Μαρτίου 1935, ο Hachikō εντοπίζεται νεκρός σε παρακείμενο δρόμο. Οι Ιάπωνες τιμούν για άλλη μια φορά το σκυλί. Το αποτεφρώνουν και οι στάχτες του τοποθετούνται στο κοιμητήριοAoyama, ακριβώς δίπλα στον τάφο του ανθρώπου που το υιοθέτησε, ώστε να τους ενώσουν τουλάχιστον στον θάνατο. Η γούνα του έχει πριν αφαιρεθεί και αφού βαλσαμώνεται, τοποθετείται σε μόνιμη έκθεση στο National Science Museum of Japanστο Tokyo. Το 1948, ο Σύλλογος για την Φιλοτέχνηση Αγάλματος του Hachikō, αναθέτει στον γλύπτη Takeshi Ando, γιο του Teru Ando, να φιλοτεχνήσει ένα νέο άγαλμα του σκυλιού, μιας και το αρχικό άγαλμα είχε ανακυκλωθεί μαζί με άλλα, για να καλυφθούν οι ανάγκες του κράτους σε χαλκό, κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η επίσημη τελετή των αποκαλυπτηρίων γίνεται τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς και το άγαλμα αυτό παραμένει στον σταθμό μέχρι και σήμερα, ως μόνιμος φόρος τιμής σε ένα από τα πιο πιστά σκυλιά της παγκόσμιας ιστορίας.
Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, οι φιλόζωοι συγκεντρώνονται στον σταθμόShibuya για να τιμήσουν τον Hachikō στην τελετή που έχει θεσπιστεί προς τιμήν του, όμως φέτος φαίνεται πως είναι πάλι η χρονιά του, καθώς τον περασμένο Μάρτιο, το Πανεπιστήμιο του Tokyo αποφάσισε να ενώσει για πάντα το αφοσιωμένο ζώο με τον πατέρα του δια μέσου της τέχνης, τοποθετώντας ένα δεύτερο άγαλμα, φιλοτεχνημένο από λευκό μάρμαρο αυτήν την φορά, που απεικονίζει τον Hachikō να υποδέχεται χαρούμενος τον καθηγητή. Το άγαλμα αυτό βρίσκεται πλέον τοποθετημένο στις εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου, όπου και δίδασκε ο Hidesamuro Ueno, ως φόρος τιμής τόσο στον ίδιον, όσο και στον πιστό του σύντροφο.
Η ιστορία του Hachikō, αποδεικνύει και κάτι πέραν της αδιαμφισβήτητης αφοσίωσης του σκύλου προς τον άνθρωπο. Πως η δημοσιότητα, η αρθρογραφία, οι εκδηλώσεις και η τέχνη, μπορούν να βελτιώσουν μια κοινωνία, να την ευαισθητοποιήσουν και να την κάνουν να σκεφθεί πέραν του “εγώ” της: να σκεφθεί το “εμείς” και, επιπλέον, πως αυτό το “εμείς” δεν αφορά μόνο στο ανθρώπινο είδος, αλλά και στην φύση και στα ζώα. Η ζωή του Hachikō βελτιώθηκε λόγω της αρχικής δημοσιότητας που πήρε η περίπτωσή του από τα άρθρα του φοιτητή, και στην συνέχεια, η τέχνη, οι τελετές μνήμης, αλλά και η έκθεση του ίδιου του ζώου ως μουσειακού εκθέματος, προωθούν επί δεκαετίες την φιλοζωία στην Ιαπωνία. Το 1987 προβάλλεται στην Ιαπωνία η ταινία Hachikō Monogatari, που γνωρίζει τεράστια επιτυχία στην χώρα. Ο φήμη του Hachikō όμως παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις από το υπέροχο φιλμ του 2009 Hachi: A Dog’s Tale, με πρωταγωνιστή τον Richard Gere. Η ταινία αυτή προτείνεται ανεπιφύλακτα στους μη-φιλόζωους, ώστε να αλλάξουν απόψεις σχετικά με τα ζώα. Για τους ήδη φιλόζωους, η παρακολούθηση της ταινίας είναι μία μάλλον δύσκολη διαδικασία, καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο συγκινητικά φιλμ που έχουν προβληθεί ποτέ.
Το σίγουρο είναι πως ο Hachikō κατάφερε τελικά να συναντήσει πριν 80 χρόνια τον κύριό του, περνώντας από την Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου και πως από τότε βρίσκονται και πάλι μαζί. Για πάντα.
Μαίρη Σβαρνιά (Ιστορικός Τέχνης-Μουσειολόγος)
Το άγαλμα του Hachikō στον σταθμό Shibuya.
Σπάνια φωτογραφία του Hachikō στον σταθμό Shibuya.
Ο Hachikō σαν μουσειακό έκθεμα.
O Hachikō συναντά επιτέλους τον καθηγητή.
Η αφίσα της ταινίας Hachi: A Dog’s Tale.
Ένα υπέροχο στιγμιότυπο από την ταινία με τον Richard Gere.
Δείτε το Trailer της ταινίας: Hachi– A Dog“s Tale (2009)
Η ταινία είναι remake της Γιαπωνέζικης του 1987 με τίτλο
Hachikō Monogatari (ハチ公物語)
Ο Hachikō γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1923 και πέθανε στις 8 Μαρτίου 1935.
