κείμενο: Άντρια Φωτιάδη
φωτο: Ν. Φωτακόπουλος
Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν αγοράσει ένα σκύλο, έχουν ζήσει μαζί του και έχουν αποκομίσει όλα τα καλά της συμβίωσης με έναν τετράποδο σύντροφο. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, κάποιοι από αυτούς αποφασίζουν να αποκτήσουν παράλληλα έναν δεύτερο σκύλο. Οι λόγοι της απόκτησης του δεύτερου σκύλου ποικίλουν, ενώ ο πιο συνήθης είναι να κάνει παρέα στον πρώτο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η συμβίωση δύο άγνωστων σκύλων δημιουργεί προβλήματα, γι’ αυτό θα πρέπει η είσοδος του νέου μέλους στην οικογένεια να γίνει με προσοχή.
Αν για παράδειγμα ο σκύλος μας είναι μεγάλος σε ηλικία, πρέπει να γνωρίζουμε ότι μπορεί να γίνει δύστροπος και παράξενος αν φέρουμε ένα κουτάβι στο σπίτι. Καλό θα ήταν να πάρουμε έναν δεύτερο πριν ο σκύλος μας περάσει την ηλικία των έξι ετών, ώστε να αποδεχθεί καλύτερα την ύπαρξη του δεύτερου σκύλου. Αν ο σκύλος μας είναι μεγαλύτερος σε ηλικία, καλό θα ήταν να υπάρξει μια δοκιμαστική περίοδος, όπου θα παρακολουθείται η συμπεριφορά τους και η αρμονική ή όχι συνύπαρξή τους.
Σκύλοι του ίδιου φύλου, με ιδιαίτερα ισχυρό χαρακτήρα και αυτοπεποίθηση, είναι αδύνατον να συνυπάρξουν και να συμβιώσουν αρμονικά, χωρίς να υπάρξουν διαμάχες για τη ιεραρχία. Σ’ αυτή την περίπτωση καλό θα ήταν ο δεύτερος σκύλος να είναι του αντίθετου φύλου από τον πρώτο.
Οι σκύλοι που είναι κοινωνικοποιημένοι από μικρή ηλικία, μπορούν να συμφιλιωθούν ευκολότερα με το γεγονός της απόκτησης ενός νέου . Στην αρχή είναι δύσπιστοι, αλλά σιγά- σιγά συνηθίζουν την ύπαρξη του νέου μέλους. Ο ιδιοκτήτης δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να πιέσει τους σκύλους να γνωριστούν. Ακόμα και αν αρχικά η συμπεριφορά των δύο σκύλων είναι επιθετική, δεν θα πρέπει να επέμβει. Αν βέβαια η κατάσταση επιδεινωθεί, τότε ο δεύτερος σκύλος θα πρέπει να φύγει.
Ο νεοφερμένος
Οι περισσότεροι σκύλοι θεωρούν τον νεοφερμένο σαν «εισβολέα» και δύσκολα αποδέχονται το γεγονός ότι το νέο κατοικίδιο δεν αποτελεί κίνδυνο γι’ αυτούς. Τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει γιατί φοβούνται πως θα χρειαστεί να μοιραστούν το χώρο τους ή την αγάπη του ιδιοκτήτη τους με τον νέο σκύλο. Σε καμία περίπτωση λοιπόν ο ιδιοκτήτης δεν πρέπει να δείξει αδυναμία ή προτίμηση σε έναν από τους δύο σκύλους. Το ιδανικό θα ήταν να μοιράζει το χρόνο του και στους δύο σκύλους, για να μην τους προκαλεί, ενώ θα πρέπει να τους ταΐζει την ίδια ώρα, με την τροφή μοιρασμένη σε διαφορετικό μπολ για τον καθένα. Επίσης ο κάθε σκύλος θα πρέπει να έχει τα δικά του παιχνίδια και το δικό του χώρο ύπνου.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας οι σκύλοι θα πρέπει να είναι μαζί. Επίσης καλό θα είναι κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης του δεύτερου σκύλου, ο πρώτος να εκτελεί ταυτόχρονα τις εντολές που ακολουθεί ο πρώτος.
Αν δώσετε την ευκαιρία στους δύο να αποδεχθούν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, τότε να είστε σίγουροι ότι θα συμφιλιωθούν και θα είναι μονιασμένοι για το υπόλοιπο της ζωής τους.
