Ζευγάρι Ολλανδών ρωτάει στο κάμπινγκ μήπως έχει κανείς βάρκα, πληρώνουν αν χρειαστεί, για κάτι ασυνήθιστο: έχουν φέρει από την Ολλανδία τη στάχτη του σκύλου τους και θέλουν να τη ρίξουν στον Αργολικό, όπου κολυμπούσε τα καλοκαίρια με τρελή χαρά.
Μόνο εγώ έχω βάρκα, την ψαροπούλα “Χαρά”. Λέω, θα πάμε μαζί. Κι ένα πρωί ανοιγόμαστε, ο άντρας, η γυναίκα κι εγώ. Αμίλητοι. Μπουνάτσα. Λέω, καλά είν’ εδώ; Ναι. Βγάζει ο άντρας ένα ωραίο οβάλ μεταλλικό κουτί. Λέει, να βάλουμε μέσα μια πέτρα να πάει στον πάτο; Όχι, μόνο τη στάχτη. Η μηχανή στο ρελαντί, ντούκου-ντούκου. Αρχίζει να ρίχνει τη στάχτη, αργά, τρυφερά, μια μακριά γκρίζα γραμμή στο νερό.
Είχα ετοιμάσει ένα μικροσκοπικό μπουκέτο, δύο κλαράκια δεντρολίβανο, δύο λεβάντα, πιασμένα με κλωστή, κι ένα τόσο δα χαρτάκι, “αντίο, φίλε”, στα ελληνικά. Το ρίχνουμε στη θάλασσα.
Κλαίμε και οι τρεις μες στη βάρκα.
Γυρίζουμε αμίλητοι πάλι, μόνο η μηχανή σιγανά, ντούκου-ντούκου, ντούκου-ντούκου.”
(Via: Dimitris Papakostas)
