10 πράγματα που θα έπρεπε να γνωρίζει όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με την κτηνιατρική ζώων συντροφιάς
1) Τα χρόνια σπουδών για να γίνει κάποιος κτηνίατρος είναι σχεδόν της ίδιας διάρκειας με την ιατρική
Τυπικά κάποιος φοιτεί 5 χρόνια στη σχολή και μετά έχει τη δυνατότητα είτε να ξεκινήσει κάπου να εργάζεται συνήθως ως μισθωτός κτηνίατρος είτε να συνεχίσει με ένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό που αντιστοιχούν από 1 έως 3 χρόνια ενασχόλησης είτε να κάνει μια ειδικότητα που συνεπάγεται άλλα 4 χρόνια σπουδών. Τα 2 τελευταία αφορούν κυρίως εκείνους που θέλουν να εμβαθύνουν στο αντικείμενο προκειμένου να ασχοληθούν και ακαδημαϊκά μ’ αυτό. Πιο συγκεκριμένα, εάν κάποιος επιθυμεί να ειδικευθεί σ’ ένα κλάδο συμμετέχει τον πρώτο χρόνο σ’ένα intership programme, μετά συνεχίζει σ’ένα residency programme ύστερα από την ολοκλήρωση του οποίου θα έχει τη δυνατότητα να δώσει εξετάσεις στο Ευρωπαϊκό Κολέγιο της επιλογής του για να πάρει τον τίτλο του Diplomate.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών ενός φοιτητή κτηνιατρικής καλύπτεται όλο το φάσμα των ειδικοτήτων που περιλαμβάνει η κτηνιατρική επιστήμη, από ζώα συντροφιάς, παραγωγικά έως και εξωτικά ζώα. Ένας κτηνίατρος θα πρέπει να γνωρίζει καλά παθολογία, χειρουργική, απεικονιστικά και άλλους τομείς για να είναι σε θέση να ασκήσει σωστά το επάγγελμα, σε αντίθεση μ’ ένα γιατρό που είναι αναγκασμένος να ειδικευθεί σ’ ένα κλάδο και να ασκεί μόνο αυτόν. Με άλλα λόγια η κτηνιατρική αποτελεί επιστήμη μεγάλου πλάτους και χρειάζεται χρόνο και υπομονή προκειμένου κάποιος να την κατακτήσει.
2) Οι κτηνίατροι δουλεύουν τόσο με ανθρώπους οσό και με τα ζώα
Οι ιδιοκτήτες ζώων χρειάζεται να αποφασίσουν για το ποια θεραπεία θα γίνει με βάση τα χρήματα που μπορούν να διαθέσουν για αυτή. Οι κτηνίατροι παραθέτουν όλες τις δυνατές θεραπείες και συμβουλεύουν τους ιδιοκτήτες έχοντας λάβει υπόψιν τον οικονομικό παράγοντα για το ποια είναι η καταλληλότερη για την περίπτωσή τους. Παράλληλα, συνεργάζονται με τεχνικούς, νοσοκόμους και άλλους κτηνιάτρους για να φέρουν σε πέρας το έργο τους ολοκληρωμένα.
Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπόψιν, οι περισσότεροι κτηνίατροι διαπιστώνουν ότι έχουν λάβει δυσανάλογα περισσότερη εκπαίδευση για τη διαχείριση των ζώων και ελάχιστη για την αλληλεπίδραση με τους ιδιοκτήτες που αποτελεί εξίσου σημαντικό κομμάτι της καθημερινής πράξης. Είναι ζωτικής σημασίας ο κτηνίατρος είναι σε θέση να επικοινωνεί με τον ιδιοκτήτη σε τέτοιο βαθμό ώστε να επωφεληθούν τόσο ο ασθενής τους όσο και οι ίδιοι.
3) Η ευθανασία είναι ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια του κτηνιατρικού επαγγέλματος, όμως με τον καιρό γίνεται πιο ανεκτό
Είναι μια διαδικασία πολύ δύσκολη για τον ιδιοκτήτη, γι‘ αυτό και ο κτηνίατρος παραθέτει όλες τις δυνατές επιλογές (διαγνωστικές εξετάσεις, θεραπείες, επιπρόσθετη νοσοκομειακή φροντίδα) συμβουλεύοντας ταυτόχρονα για το ποια είναι η καταλληλότερη επιλογή. Σε περιστατικά που είναι σε μη αναστρέψιμη κατάσταση και έχουν εξαντληθεί όλες οι επιλογές πρέπει να διενεργηθεί ευθανασία, κατά την οποία ο ιδιοκτήτης τις περισσότερες φορές μένει δίπλα στο κατοικίδιό του μέχρι το τέλος. Εκείνη τη στιγμή ο κτηνίατρος συνηθώς για να αποποιηθεί της συναισθηματικής φόρτισης εξηγεί τι θα συμβαίνει σταδιακά στο κατοικίδιο. Μετά το πέρας της διαδικασίας δεν είναι λίγες οι φορές που ο κτηνίατρος κλαίει μαζί με τους ιδιοκτήτες, καθώς κατανοεί και συμπάσχει με την απώλεια που αισθάνονται. Με τα χρόνια ο κτηνίατρος γίνεται πιο σκληρός απέναντι στη διαδικασία της ευθανασίας χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αποτελεί ένα από τα λυπηρότερα μέρη του επαγγέλματος.
4) Μερικά ζώα είναι δύσκολα στους χειρισμούς, όμως πολλές φορές αυτό συμβαίνει διότι είναι φοβισμένα
Πολλά μπορεί να είναι τα περιστατικά σ’ ένα κτηνιατρείο ζώων συντροφιάς με σκύλους και γάτες που είναι επιθετικοί και δύσκολοι στους χειρισμούς. Βέβαια ακόμα πιο δύσκολη είναι η εξέταση για παράδειγμα σ´ ένα μεγαλόσωμο σκύλο που δεν έχει ξαναέρθει στο κτηνιατρείο, διότι ο κτηνίατρος δεν μπορεί να γνωρίζει τις αντιδράσεις του ζώου κατά την αλληλεπίδραση του με ένα ξένο άτομο. Πρέπει να κοιτάει το σκύλο απευθείας στα μάτια, να του προσφέρει κάποια λιχουδιά και να εμπιστευθεί το άτομο που κάνει τη συγκράτηση του ζώου. Κατά το 95% των ζώων που αντιδρούν επιθετικά οφείλεται στο φόβο και όχι σε διαταραχές συμπεριφοράς, διότι βρίσκονται σ’ ένα καινούργιο περιβάλλον με μη οικεία πρόσωπα που τα αγγίζουν ή κάνουν διάφορα πράγματα που τα ζώα δεν τα καταλαβαίνουν. Ως εκ τούτου, ένας κτηνίατρος κάνει ότι μπορεί για να νιώσουν οι ασθενείς του πιο άνετα, χαϊδεύοντάς τους ή δίνοντάς τους κάποια λιχουδιά πριν ξεκινήσει η κλινική εξέταση.
5) Οι ιδιοκτήτες μπορεί να προσβληθούν ή να μην ακούσουν τη συμβουλή ενός κτηνιάτρου, γεγονός που δημιουργεί μεγάλη απογοήτευση
Η παχυσαρκία στα κατοικίδια είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα υγείας που αποτελεί παράγοντα προδιάθεσης του σακχαρώδη διαβήτη και της αρθρίτιδας. Εάν το ζώο είναι υπέρβαρο ο κτηνίατρος θα πρέπει να θίξει διακριτικά το ζήτημα ώστε οι ιδιοκτήτες να αλλάξουν τη διατροφή του. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που οι ιδιοκτήτες αντιδρούν και συνεχίζουν να τρέφουν υπέρμετρα το κατοικίδιό τους, καθώς εξισώνουν την αγάπη τους για αυτό με το φαγητό. Τότε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η απώλεια βάρους δεν είναι για κοσμητικούς λόγους, αλλά για την προάσπιση της υγείας του ζώου.
6) Ακόμα και όταν δεν δουλεύει πολλές ώρες, ένας κτηνίατρος στο τέλος θα είναι απίστευτα εξουθενωμένος
Το να είναι κανείς κτηνίατρος είναι πολύ εξουθενωτική δουλειά, διότι για τουλάχιστον 8 ώρες θα πρέπει να βλέπει ραντεβού συνεχόμενα για περίπου 15 λεπτά το καθένα και όχι μόνο να εξετάζει το ζώο αλλά και να εξηγεί όλες τις διαδικασίες που διενεργούνται εκείνη την ώρα στον ιδιοκτήτη. Αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, καθώς ο κάθε ιδιοκτήτης έχει διαφορετικές απορίες και ανησυχίες τις οποίες περιμένει να απαντήσει/κατευνάσει ο κτηνίατρος.
7) Ζώα συντροφιάς δεν είναι μόνο ο σκύλος και η γάτα
Δεν είναι σπάνιο να έρχονται στα κτηνιατρεία χάμστερ, κουνέλια, πτηνά και σαύρες για ετήσιες εξετάσεις. Γι ‘αυτό και ένας ευσυνείδητος κτηνίατρος θα πρέπει να καταφεύγει σε βιβλία και άλλους εξειδικευμένους σ’ αυτόν τον τομέα συναδέλφους προκειμένου να διεκπεραιώσει ορθά και με πληρότητα τη διάγνωση. Εάν αντιληφθεί ότι είναι πολύ σοβαρή η κατάσταση του περιστατικού τότε το παραπέμπει σε εξειδικευμένους κτηνιάτρους.
8) Εάν ένας κτηνίατρος έχει κατοικίδιο μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα τη συμπεριφορά τους
Όταν ένας κτηνίατρος έχει κατοικίδιο μαθαίνει βιωματικά τις αντιδράσεις του και τις χρησιμοποιεί για να ερμηνεύει τις αντιδράσεις των ασθενών του, ενώ αντιλαμβάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό και την ψυχολογία των ιδιοκτητών.
9) Δεν μπορούν όλοι οι ιδιοκτήτες κατοικιδίων να κάνουν τα πάντα για το ζώο τους (ή ακόμα δεν θέλουν)
Υπάρχει ποικιλία ιδιοκτητών, από τη μια μεριά εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα κατοικίδιά τους σαν να είναι παιδιά τους και από την άλλη εκείνοι που τα εκλαμβάνουν ως αντικείμενα. Για παράδειγμα, εάν διαγνωσθεί ακτινογραφικά μια οζόμορφη μάζα στα οστά θα πρέπει να γίνει βιοψία για να καθορίσουμε τι τύπος νεοπλάσματος είναι, ώστε να αποφασισθεί και ο χειρισμός του περιστατικού χειρουργικά. Σε μια τέτοια περίπτωση πολλοί πελάτες θέτουν όριο οικονομικό και δεν διαθέτουν χρήματα για τη βιοψία παρεμποδίζοντας την επιβεβαίωση της διάγνωσης.
10) Η προληπτική ιατρική είναι το ίδιο σημαντική για τα κατοικίδια όσο και για τους ανθρώπους
Είναι απαραίτητο όχι μόνο να γίνονται τα εμβόλια και οι αποπαρασιτώσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα αλλά και να φροντίζουν οι ιδιοκτήτες τη διατροφή του ζώου, την άσκησή του και την διενέργεια βιοχημικών εξετάσεων. Με αυτό τον τρόπο ο ιδιοκτήτης μπορεί να βελτιώσει τόσο την ποιότητα ζωής του ζώου όσο και του ίδιου.
-Επιμέλεια άρθρου-
Μαρία Ζαχαροπούλου
Πηγή: http://www.diagnovet.gr/
