ΟΝΟΜΑ: Ελληνικός Ποιμενικός Σκύλος
ΧΩΡΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ: Ελλάδα
ΚΑΤΑΤΑΞΗ: Μη αναγνωρισμένη φυλή προστασίας κοπαδιών, ορεινός μολοσσοειδής τύπος (Ομάδα 2)
ΕΙΔΟΣ: Ποιμενικός φύλακας κοπαδιών, σκύλος προστασίας.
ΜΕΓΕΘΟΣ: Αρσενικοί ύψους 63 εκ. και άνω, θηλυκές 58 εκ. άνω (ακρώμιο).
ΧΡΩΜΑ: Ποικίλλει. Μονόχρωμο, δίχρωμο, ποικιλόχρωμο ή ανάμικτο, με βασικό χρώμα το λευκό, μαύρο, ραβδωτό, στικτό, καστανόχρωμο, γκριζοκάστανο, κυανομιγές, με αποχρώσεις ή περιοχές άλλων χρωμάτων.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ: Σκληρός, επιφυλακτικός, αποτραβηγμένος, σιωπηλός, αδιάφθορος, εξαιρετικά ανεκτικός με τα παιδιά και το κοπάδι του αλλά αμείλικτος αν απειληθεί, κυριαρχικός, άφοβος, χωρίς δειλία ή νευρικότητα αλλά με εκρηκτικές επιδείξεις δυνάμεως. Τραχύς κατά περίπτωση, με έντονο ένστικτο περιφρούρησης και επαγρύπνησης, αμύνεται της περιοχής του με αυτοθυσία και είναι ικανός για σκληρή εργασία με τις ελάχιστες απαιτήσεις. Έχει υψηλό αίσθημα ευθύνης, σεβασμό προς τον κύριο του (συνήθως ένα μόνο άτομο), έντονη ιεραρχία και συνεργατικότητα στα πλαίσια προστασίας της αγέλης. Είναι υπομονετικός, δραστήριος, πείσμων, ανεξάρτητος και υπερήφανος, ολιγαρκής και με ανεξάντλητα αποθέματα φυσικής και ψυχικής αντοχής.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Το περήφανο γένος των ηπειρωτικών μολοσσών της αρχαίας Ελλάδας, στην ποιμενική /ορεινή τους έκδοση, άφησε τα ίχνη του σε όλους σχεδόν τους ομοειδείς σκύλους της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων, της Ανατολίας και των παραλίων της Μεσογείου, από την Ιταλία ως την Ιβηρική χερσόνησο και βορειότερα, στην κεντρική Ευρώπη. Οι ρίζες τους χάνονται στην αυλή του ανθρώπινου πολιτισμού, στην εποχή των Σουμερίων. Από τον κορμό του Θιβετιανού «μαστίφ» οι κλώνοι και τα παρακλάδια αναπτύχθηκαν τοπικά σε ιδιαίτερους τύπους. Οι βασικές ιδιότητες παρέμειναν αναλλοίωτες αν και η μορφή σμιλεύτηκε ανάλογα με τις κατά τόπους προσαρμογές και απαιτήσεις. Η ανομοιομορφία του σημερινού πληθυσμού των Ελληνικών Ποιμενικών σκύλων επιβεβαιώνει και την μακραίωνη επίπτωση της «πρόχειρης» αναπαραγωγής αλλά και την βασική, τυπομορφική διάσταση μεταξύ του Κυνηγετικού-Πολεμικού μολοσσού και του Ποιμενικού – ορεινού μολοσσού: Η εκτροφή πρέπει να κατευθυνθεί ανάλογα, διατηρώντας την πολύτιμη ανεξαρτησία των διαφορετικών γενεαλογικών γραμμών αλλά και την διαχρονικά αναλλοίωτη ταυτότητα της φυλής που είναι συνυφασμένη με τον εργασιακό της ρόλο.
ΥΓΕΙΑ: Εμφανίζει τις ιδιαιτερότητες του είδους, που είναι επιρρεπής σε ισχιακή δυσπλασία και «εφηβικές» παθήσεις του σκελετού. Παρά ταύτα ο Ελληνικός Ποιμενικός έχει αξιοσημείωτη για το μέγεθος και τον όγκο του μακροζωία, είναι λιτοδίαιτος και με ανθεκτική κράση. Άκρως σημαντική (και ευαίσθητη) είναι η μακροχρόνια περίοδος της ανάπτυξης του που δεν πρέπει να επιβαρύνεται με ακατάλληλη δίαιτα και υπερκόπωση. Σκύλος αργής ωρίμασης, δεν ενηλικιώνεται πριν το 3ο έτος ζωής διανοητικά και σωματικά. Η εγκυμοσύνη σε νεαρή ηλικία αναστέλλει την ανάπτυξη των θηλυκών.
ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΣΥΜΒΙΩΣΕΙΣ: Έμπειροι κυνόφιλοι, κάτοικοι ημι-αστικών και αγροτικών περιοχών, με υπομονή και καλόγνωμη διάθεση, που διαθέτουν την φιλομάθεια και την υπευθυνότητα ν’ αναθρέψουν ένα ξεχωριστό και όχι εύκολο σκύλο, έναν ακρίτα των βουνών που δεν προσαρμόζεται στην πόλη και την σύγχρονη αντίληψη ζωής απ’ τη μια μέρα στην άλλη.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ: Επιβλητικός, ογκώδης, εξαιρετικά δυνατός και ακατάβλητος σκύλος, άγρυπνος φύλακας, με έντονο ένστικτο προστασίας της αγέλης του και επίμονη προσήλωση στο καθήκον. Αγέρωχος, δεν υποτάσσεται σε άτομα που δεν κερδίζουν δίκαια το σεβασμό και την υπακοή του και έχει μια ανεξάρτητη πλευρά, απαραίτητη σ’ ένα ποιμενικό που χρειάζεται να ενεργεί με πρωτοβουλία και να εργάζεται μόνος, χωρίς επιτήρηση και καθοδήγηση, σε δυσμενείς συνθήκες και με συχνή απειλή από επίφοβους φυσικούς εχθρούς και ζωοκλέφτες. Όταν υπερβεί κανείς το όριο ανοχής του γίνεται αμείλικτα επιθετικός και επίφοβος. Συνομήλικοι ώριμοι αρσενικοί δεν συμβιώνουν αρμονικά και κάθε απρόσκλητη είσοδος στο χώρο του Ελληνικού Ποιμενικού χωρίς τη συγκατάθεση του κυρίου του (όταν είναι παρών) θα αντιμετωπιστεί με τρομακτική επιθετικότητα και πανουργία αντάξια του προαιώνιου εχθρού του, του λύκου. Το παχύ τρίχωμα, το δυνατό ρύγχος, ο μυώδης λαιμός και ο ισχυρός σκελετός του χαρίζουν απρόσβλητη προστασία και το χειμώνα συχνά αναπαύεται μισοθαμμένος στο χιόνι σε συνθήκες παγετού. Εξαιρετικά αξιόπιστος με το κοπάδι, τα οικόσιτα ζώα άλλα και τα παιδιά της οικογένειας του, είναι απρόβλεπτος με τους ξένους και η εκπαίδευση του σε καθήκοντα σωματοφυλακής είναι δυνητικά επικίνδυνη.
ΑΝΤΕΝΔΕΙΞΕΙΣ: Κάθε ακατάλληλος χειρισμός και επιπολαιότητα μπορούν να εξωθήσουν τον Ελληνικό Ποιμενικό σε βίαιες αντιδράσεις. Του είναι απαραίτητη η ελευθερία και οι άπλετοι χώροι, ενώ η απομόνωση και το δέσιμο θα τον κάνουν καταστρεπτικό και προκλητικό. Ο ισορροπημένος ποιμενικός σκύλος δεν επιτίθεται αν δεν προκληθεί – και το να προκαλεί κανείς ένα τέτοιο σκύλο δεν είναι απλά ηλίθιο, αλλά επιπλέον σαφώς ανεύθυνο και στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτοκαταστροφικό…
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: «ΚΥΝΟΛΟΓΙΑ» τεύχη 1, 16, 17, 22, 23 & 30.
