Κείμενο Γιώργος Κωστόπουλος
Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος
Θα αφήνατε ποτέ τον/ τη σύζυγό σας πίσω για να πάτε μόνος/ μόνη διακοπές; Τα παιδιά σας μήπως; Ας προσποιηθούμε όλοι μας ότι η απάντηση είναι….ΟΧΙ και ας προχωρήσουμε. Τότε γιατί το σκύλο; Δεν του αξίζει να αλλάξει παραστάσεις, να τρέξει ελεύθερος, να κάνει γνωριμίες και κυρίως να είναι ΜΑΖΙ ΣΑΣ;
«Μα…» Δεν υπάρχει «μα» όπου υπάρχει θέληση και αγάπη για τον πιστό μας σύντροφο. Με την προϋπόθεση βεβαίως ότι μιλάμε για έναν καλά συμπεριφερόμενο, εκπαιδευμένο, κοινωνικό, φιλικό και ισορροπημένο σύντροφο που δεν προκαλεί προβλήματα στο κοινωνικό περιβάλλον.
Αν όχι, αφήστε τον καλύτερα πίσω και μέχρι το επόμενο καλοκαίρι διαβάστε τα άρθρα του kynology.gr για την εκπαίδευση, κοινωνικοποίηση και ψυχολογία του σκύλου…
Για υπόλοιπους…
Στα πλοία πια οι σκύλοι είναι καθεστώς. Κυκλοφορούν άνετα όχι μόνο στα καταστρώματα, αλλά και στα σαλόνια, χωρίς κανείς να ενοχλείται. Σε περίπτωση που χρειάζεται να διανυκτερεύσετε υπάρχουν οι ειδικές «σκυλιέρες» στο τελευταίο κατάστρωμα, συνήθως κάτω από τα φουγάρα (tres chic), οι οποίες προορίζονται για τη διαμονή του σκύλου. Δεν είναι ότι πιο άνετο και καθαρό, όμως α) έχετε μεγάλες πιθανότητες να καταφέρετε να πάρετε το σκύλο στην καμπίνα σας («λαδώνοντας» τον καμαρότο, διαμαρτυρόμενοι για την αντισυνταγματικότητα του κανονισμού, απειλώντας ότι δεν θα ξαναταξιδέψετε με την ίδια εταιρεία και ότι θα δημοσιεύσετε τα παράπονά σας με επιστολή στις εφημερίδες, ζητώντας κάποιον ανώτερο, ικετεύοντας τον ανώτερο, απειλώντας τον ανώτερο ή απλά κρύβοντας τον σκύλο- αν είναι μικρόσωμος- κάπου στα πράγματά σας και φυγαδεύοντάς τον στην καμπίνα), β) μια νύχτα είναι, θα περάσει…
Εμπειρία λεωφορείων της ενδοχώρας δεν έχω, όμως είναι γεγονός ότι πολλοί Έλληνες φοιτητές γειτονικών βαλκανικών χωρών πηγαινοέρχονται άνετα με τα σκυλιά τους στα πούλμαν των εταιρειών που εκτελούν αυτά τα δρομολόγια. Προσωπικά έχω ταξιδέψει με πούλμαν τέτοιας γραμμής με τέσσερα ή πέντε σκυλιά στο ίδιο δρομολόγιο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση και για οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο, ενημερωθείτε τηλεφωνικώς από την αρμόδια υπηρεσία εκ των προτέρων. Ακόμα και αν η απάντηση είναι αρνητική, έχετε σκεφτεί πόσο σημαντική μορφή πίεσης και επηρεασμού καταστάσεων είναι εάν οι υπηρεσίες αυτές δέχονται καθημερινά ΕΝΑ τηλεφώνημα για το αν δέχονται ή μεταφέρουν σκύλους;
Ειδικά για τα ξενοδοχεία που αποτελούν και ιδιωτικές επιχειρήσεις, είναι δύσκολο ή χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία για να συνειδητοποιήσει ο διευθυντής ότι χάνει πελάτες εάν καθημερινά απαντάει σε ΕΝΑ τηλεφώνημα ότι «δεν δέχεται σκύλους»…;
Φέτος το καλοκαίρι, όταν έχετε λίγο χρόνο (που σίγουρα θα έχετε) κάντε ένα- δύο τηλέφωνα σε ξενοδοχεία της περιοχής που παραθερίζετε και απευθύνετε απλά την εξερευνητική ερώτηση: «δέχεται σκύλους;». Ακόμα και αν η απάντηση είναι αρνητική, του χρόνου ίσως να μην είναι και αυτό θα οφείλεται σε εσάς:
Τώρα το καλοκαίρι που οι ταβέρνες, τα ζαχαροπλαστεία και οι καφετέριες ανάγονται σε εθνικό σπορ, δώστε την ευκαιρία στο σκύλο σας να σας συνοδεύσει. Για ένα ανεξήγητο λόγο ο κόσμος εντυπωσιάζεται όταν βλέπει ένα σκύλο να μένει ήσυχος δίπλα στο τραπέζι, ενώ τα αφεντικά του με την παρέα τους τρώνε. Το διαπιστώνω κάθε φορά που έχω μαζί μου τον Γερμανικό Ποιμενικό μου και νιώθω τα βλέμματα καρφωμένα επάνω του. Βλέμματα γεμάτα απορία, θαυμασμό, περιέργεια ή τρόμο. Βλέμματα που με πείθουν άλλη μια φορά για το πόσο έντονες είναι ακόμα στη χώρα μας οι προκαταλήψεις και η άγνοια. Βλέμματα που περιμένουν ότι από λεπτό σε λεπτό ο σκύλος θα ανέβει στο τραπέζι και θα μου αρπάξει τη μπριζόλα από το πιάτο, ή θα αρχίσει να γαβγίζει, ή να τραβάει το λουρί του και το τραπέζι μαζί και εμείς να κυνηγάμε το σκύλο, τραπέζι και πατάτες τηγανητές στο δρόμο, ή ότι όπου να `ναι θα δαγκώσει κάποιο παιδάκι πριν προλάβω να αντιδράσω… Και ως εκ θαύματος η ώρα περνάει και τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει… Και τα βλέμματα τρόμου, γίνονται βλέμματα απορίας και θαυμασμού… Και τα παιδάκια από τα γύρω τραπέζια σιγά- σιγά ξεθαρρεύουν και πλησιάζουν το ένα μετά το άλλο για να ρωτήσουν δειλά «δαγκώνει;» και όταν η απάντηση από μέρους μου είναι αρνητική κάποιο πιο τολμηρό ή εξοικειωμένο θα τολμήσει να τον χαϊδέψει…Για να ακολουθήσουν και άλλα, ώστε σύντομα το τραπέζι μου να είναι κυκλωμένο από παιδάκια που τον χαϊδεύουν άφοβα και κάνουν ένα σωρό ερωτήσεις. Ενώ τα βλέμματα των ενηλίκων συνεχίζουν πάντα διακριτικά και από απόσταση, γεμάτα ντροπή όμως τώρα… Και εγώ χαίρομαι και λυπάμαι για μια ακόμα φορά. Χαίρομαι που συνέβαλα στην εξοικείωση, λυπάμαι γιατί διαπιστώνω ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Τα βλέμματα δεν θα πάψουν, παρά μόνο όταν τα μάτια κορεστούν. Και δεν θα κορεστούν όσο εσείς και εγώ κρατάμε τους σκύλους μας απομονωμένους.
Γι` αυτό, το καλοκαίρι το σκύλο σας μαζί. Και τον χειμώνα επίσης! Καλές διακοπές.
