Κείμενο: GeorgeUrbanski
Μετάφραση: Άννα Βαλτζόγλου
Η ιστορία της φυλής
Τα μικρά “πονηρά σκυλιά” ήταν τα πρώτα ζώα που εξημερώθηκαν από τους προγόνους μας. Η εξημέρωσή τους έγινε την περίοδο της Λίθινης Εποχής. Τα σκυλιά ακολουθούσαν τις νομαδικές φυλές των πρωτόγονων ανθρώπων, αλλά πιθανότατα βρίσκονταν σε απόσταση από αυτούς. Τα πρώτα σκυλιά, βοηθούσαν στο κυνήγι και προειδοποιούσαν τους ανθρώπους όταν πλησίαζε κίνδυνος. Οι σκύλοι έμοιαζαν πάνω- κάτω με τα σημερινά Μπασέντζι, αν πιστέψουμε τους παλαιοντολόγους. Τα σχέδια στους τοίχους των σπηλαίων δείχνουν να υποστηρίζουν την ιδέα. Έτσι ασχολούμαστε με την αρχαιότερη φυλή που υπήρξε στη γη μέχρι σήμερα.
Ζώντας χιλιάδες χρόνια στην καρδιά της Αφρικής, τα Μπασέντζι ήταν απομονωμένα από τον έξω κόσμο. Σαν αποτέλεσμα η φυλή διαμορφώθηκε αποκλειστικά από τη φύση, αντί να διαμορφωθεί σύμφωνα με τις φιλοδοξίες και τις ιδιοτροπίες των εκτροφέων. Οι λάτρεις της φυλής συχνά χρησιμοποιούν τον αγαπημένο τους όρο για να την περιγράψουν σαν – αριστούργημα της φύσης..
Κατά τη διάρκεια της Αρχαίας Αιγυπτιακής περιόδου, οι πρόγονοι των σημερινών Μπασέντζι ήταν τα αγαπημένα κατοικίδια των Φαραώ. Οι σκύλοι συμπλήρωναν το γόητρο των ζώων του παλατιού. Το κεφάλι του αιγύπτιου θεού Anubis (γύρω στο 4.000 π.Χ.) μας θυμίζει το Μπασέντζι με τα τυπικά κάθετα αυτιά του. Ένα γλυπτό που ονομαζόταν “Βαβυλωνία” και παρίστανε έναν άντρα με ένα σκύλο τύπου Μπασέντζι στην αγκαλιά του, είναι της ίδιας ιστορικής περιόδου. Σήμερα, το γλυπτό βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης στην Νέα Υόρκη. Η Κλεοπάτρα και η Νεφερτίτη, Αιγύπτιες βασίλισσες, χρησιμοποιούσαν τα Μπασέντζι για να ζεσταίνουν το κρεβάτι τους (τα Μπασέντζι λατρεύουν αυτή τη δουλειά μέχρι και σήμερα!!).
Μετά την πτώση της Αρχαίας Αιγύπτου η συνέχιση της ιστορίας της φυλής καταστράφηκε. Η μοντέρνα εκδοχή των Μπασέντζι μπορεί να βρεθεί γύρω στο 1682.
Ο Merolla, ένας ταξιδευτής και εξερευνητής, αναφέρει τη φυλή κατά τη διάρκεια των επαφών του με φυλές της περιοχής που σήμερα είναι γνωστή ως Κονγκό. Παρόλα αυτά, τα στοιχεία από αυτή την εποχή παραμένουν ανακριβή. Τελικά, συχνά η περίοδος πολύ αργότερα, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα θεωρείται η εποχή της “μοντέρνας” ανακάλυψης για αυτή τη φυλή. Οι φωτογραφίες τριών Μπασέντζι, του Bosc, του Dibue και του Mowa, παρουσιάστηκαν στον ζωολογικό κήπο του Παρισιού το έτος 1880. Κατά την εποχή εκείνη, η φυλή αναφερόταν ως “Τερριέ του Κονγκό”.
Η αναγνώριση
Ακολουθώντας τις προσπάθειες των πρώτων οπαδών της, η φυλή αναγνωρίσθηκε επίσημα από τον Αγγλικό Κυνολογικό Όμιλο (1937) και αργότερα από τον Αμερικανικό Κυνολογικό Όμιλο στις Ηνωμένες Πολιτείες (1943). Οι δημιουργοί του πρώτου προτύπου αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την ορολογία από τις αφρικανικές φυλές, Ba `se `gee (ένα πράγμα από θάμνους) για το όνομα της νέας φυλής.
Υπάρχει έλλειψη πληροφοριών για την ιστορία της φυλής κατά την περίοδο μεταξύ της πτώσης της Αιγύπτου μέχρι και το 19ο αιώνα. Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι η “λειτουργία” των Μπασέντζι των αφρικανικών φυλών ήταν ίδια με τη σημερινή.
Έτσι, στη SierraLeone, τα Μπασέντζι είναι γνωστά ως “σκυλιά της μάγισσας”. Όσο μεγαλύτερο αριθμό Μπασέντζι έχει μια μάγισσα τόσο πιο δυνατή είναι. Στην Τανζανία, η φυλή χρησιμοποιείται για το κυνήγι μικρών πιθήκων. Είναι παράδοση να κόβουν τις ουρές από τα Μπασέντζι, για να εμποδίσουν τους πιθήκους να πιάσουν τους σκύλους.
Στη Λιβύη, οι ειδικοί της τοπικής κουζίνας, σκέπτονται ένα καλοαναθρεμμένο Μπασέντζι ως λιχουδιά. Παρόλα αυτά, στα υπόλοιπα μέρη της Κεντρικής Αφρικής (περιοχή του Νείλου, Ζαΐρ, Κονγκό, Ουγκάντα) τα σκυλιά χρησιμοποιούνται για την τυπική λειτουργία της φυλής, το κυνήγι. Η δουλειά του Μπασέντζι είναι να εντοπίσει και να περικυκλώσει το θήραμα, μέχρι να έρθουν οι κυνηγοί. Τα αφρικανικά σκυλιά κυνηγούν συνήθως οπληφόρα θηλαστικά, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο να κυνηγούν πουλιά ή ακόμα και αρπακτικά.
Τα Μπασέντζι κυνηγούν σιωπηλά, και ειδικά κουδουνάκια πρέπει να κρεμιούνται στο λαιμό τους για να μπορούν οι κυνηγοί να τα εντοπίσουν. Ανάλογα με την παράδοση των διαφόρων φυλών, τα κουδουνάκια μπορεί να είναι φτιαγμένα από διάφορα υλικά. Μπορεί να είναι από ξύλο, από σίδερο ή ακόμα και από το άδειο τσόφλι του καρυδιού borassus. Το κυνηγετικό ταλέντο της φυλής αρχίζει να ανακαλύπτεται και σε άλλες χώρες και τα Μπασέντζι βρίσκουν όλο και περισσότερους λάτρεις μεταξύ των κυνηγών.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ:
Ύψος: 41-43 εκ.
Βάρος: 9.5-11 κιλά
Μανδύας: κοντός, λείος
Χρώμα: καφέ, κόκκινο, κίτρινο, μαύρο, στικτό, στικτό και άσπρο.
Ομάδα: Κυνηγετικά
Τα ψηλά ανορθωμένα αυτιά χαρακτηρίζουν τον τύπο της ενδιαφέρουσας φυλής. Αφού αυτά τα σκυλιά δεν μπορούν να γαβγίσουν, κάνουν ησυχία και στη διάρκεια του κυνηγίου. Σαν αποτέλεσμα, τα Μπασέντζι συχνά αποκαλούνται “βουβά”. Στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου βουβά. Τα Μπασέντζι μπορούν να παράγουν μια μεγάλη γκάμα ήχων: περιστασιακό στρίγκλισμα, νιαούρισμα παρόμοιο με αυτό της γάτας και ψιλό μουρμούρισμα με το λαιμό (σαν τυρολέζικο) σε διάφορους τόνους που δημιουργεί μια περίεργη μελωδία.
Τα Μπασέντζι αντέχουν τον επίμονο ήλιο της Αφρικής. Συνήθως δεν ψάχνουν για σκιερά μέρη, και δεν χρειάζονται πάρα πολύ νερό τις μέρες της ξηρασίας. Όμως ενώ ανέχονται τις αλλαγές της θερμοκρασίας, απεχθάνονται το κρύο και την υγρασία. Το χειμώνα, τα Μπασέντζι θα βρουν το θερμότερο μέρος του σπιτιού για να κοιμηθούν. Γλύφουν κάθε σημείο του σώματός τους και διατηρούν την υγιεινή τους σε υψηλά επίπεδα, όπως και οι γάτες. Έτσι δεν έχουν την κλασική “σκυλίσια μυρωδιά”.
Τα Μπασέντζι δεν είναι πολύ ιδιότροπα όσον αφορά το φαγητό. Η φυλή μπορεί να προσαρμοστεί στη ζωή της πόλης και να ανεχτεί την περιορισμένη άσκηση, αλλά όπως όλα τα σκυλιά θα προτιμούσε όσο το δυνατό περισσότερο τρέξιμο.
Δυστυχώς, αυτό το αφρικανικό πλάσμα δεν είναι ένας σκύλος για λάτρεις της υπακοής. Παρά το ότι είναι έξυπνα, είναι συγχρόνως και πολύ ιδιόρρυθμα και δεν έχουν την φυσική τάση να μάθουν, όπως οι ποιμενικοί για παράδειγμα. Παρόλα αυτά, πολλά από αυτά με αρκετή προσπάθεια και υπομονή μπορούν από τους ιδιοκτήτες τους να εκπαιδευτούν στα υψηλότερα επίπεδα υπακοής. Πολλά Μπασέντζι στις ΗΠΑ έχουν κερδίσει τίτλους υψηλής υπακοής.
