Ο Ευγένιος Ο’ Νηλ, του οποίου τα έργα έχουν κερδίσει τέσσερα βραβεία Πούλιτζερ, ήταν γνωστός και ως ο “Αμερικανός Σαίξπηρ”. Έγραψε πάνω από τριάντα θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων τα: “Άννα Κρίστι”, “Παράξενο Ιντερλούδιο”, “Ο αυτοκράτορας Τζόουνς”, “Ο μαλλιαρός πίθηκος”, “Πόθοι κάτω από τις λεύκες” και “Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα”, που χρειάστηκε να περάσουν εικοσιπέντε χρόνια από το θάνατό του για να παρουσιαστεί στη σκηνή. Επίσης έγραψε και ο θεατρικό “Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα”, μια μεταφορά του μύθου της Ορέστειας του Αισχύλου στη Νέα Αγγλία της εποχής του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.
“Οι τελευταίες επιθυμίες και η διαθήκη ενός εξόχως διακεκριμένου σκύλου” είναι ένας συγκινητικός φόρος τιμής στον Μπλέμι, το Δαλματικό σκυλί του θεατρικού συγγραφέα και της τρίτης του γυναίκας, της ηθοποιού Καρλότας Μοντερέι. Ο Ο’ Νηλ έγραψε αυτό το μικρό αριστούργημα για να ανακουφίσει τον πόνο της Καρλότας λίγες μέρες πριν ο Μπλέμι πεθάνει από βαθιά γεράματα, το Δεκέμβρη του 1940. Η διαθήκη του Μπλέμι συμπυκνώνει την αγάπη που δένει τα Δαλματικά σκυλιά και τους κυρίους τους.
Οι τελευταίες επιθυμίες και η διαθήκη ενός εξόχως διακεκριμένου σκύλου
Εγώ, ο Silverdene Emblem O’ Neil (γνωστός στην οικογένεια, τους φίλους και γνωστούς μου ως Μπλέμι), επειδή το φορτίο των χρόνων και των ασθενειών πέφτει βαρύ πάνω μου και επειδή συνειδητοποιώ ότι το τέλος της ζωής μου είναι κοντά, αποτυπώνω δια της παρούσης τις τελευταίες επιθυμίες και τη διαθήκη μου στο νου του Κυρίου μου. Εκείνος δεν θα ξέρει ότι βρίσκονται εκεί, παρά μόνο αφού θα έχω πεθάνει. Τότε, καθώς θα με θυμάται τις ώρες της μοναξιάς του, θα έρθει ξαφνικά στο μυαλό του αυτή η διαθήκη και του ζητώ να την καταγράψει ως ανάμνηση της ύπαρξής μου. Λιγοστά είναι τα υλικά αγαθά που έχω ν’ αφήσω. Οι σκύλοι είναι σοφότεροι από τους ανθρώπους. Δεν δίνουν μεγάλη σημασία στα αντικείμενα. Δεν σπαταλάνε τον καιρό τους συσσωρεύοντας πλούτη. Δεν χάνουν τον ύπνο τους ανησυχώντας για το πώς θα κρατήσουν τα πράγματα που τους ανήκουν και πώς θα αποκτήσουν εκείνα που δεν έχουν. Δεν έχω τίποτα πολύτιμο ν’ αφήσω στη διαθήκη μου, εκτός από την αγάπη και την πίστη μου. Αυτά τα δύο τ’ αφήνω σε όσους με αγάπησαν, στον Κύριο και στην Κυρία μου, που ξέρω ότι θα με κλάψουν περισσότερο απ’ όλους, στον Φρίμαν που υπήρξε τόσο καλός μαζί μου, στον Συν και τον Ρόι και τον Γουίλι και την Ναόμι και … Αλλά αν απαριθμούσα όλους αυτούς που με αγάπησαν, θα υποχρέωνα τον Κύριό μου να γράψει ολόκληρο βιβλίο. Ίσως με θεωρήσετε ματαιόδοξο που περηφανεύομαι τη στιγμή που βρίσκομαι τόσο κοντά στο θάνατο, που επιστρέφει τους πάντες και τα πάντα στο χώμα, αλλά πάντα ήμουν ένα αξιολάτρευτο σκυλί.
Ζητώ από τον Κύριο και την Κυρία μου να με θυμούνται πάντα, αλλά να μην πενθήσουν πολύ για μένα. Σε όλη μου τη ζωή προσπάθησα να τους παρηγορώ σε στιγμές θλίψης και να είμαι αιτία για λίγη παραπάνω χαρά στην ευτυχία τους. Στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι πως με το θάνατό μου θα τους προκαλέσω πόνο. Ας μην ξεχνούν πως ενώ κανένας σκύλος ποτέ δεν πέρασε πιο ευτυχισμένη ζωή (και αυτό το χρωστώ στην αγάπη και τη φροντίδα τους για μένα), τώρα που είμαι σχεδόν τυφλός, κουφός και ανάπηρος και τώρα που ακόμα και η όσφρησή μου με εγκαταλείπει, τόσο ώστε θα μπορούσε ένας λαγός να είναι κάτω από τη μύτη μου κι εγώ να μην το ξέρω, η περηφάνια μου έχει μεταβληθεί πια σε μια αρρωστημένη ταπείνωση και τα’χω χαμένα. Νιώθω πως η ζωή με χλευάζει, γιατί καταχράστηκα τη φιλοξενία της. Είναι καιρός να πω αντίο, πριν επιδεινωθεί κι άλλο η υγεία μου και γίνω βάρος τόσο στον εαυτό μου όσο και σ’ αυτούς που μ’ αγαπούν. θα μου στοιχίσει να τους αφήσω, δεν θα λυπηθώ όμως που θα πεθάνω. Οι σκύλοι δεν φοβόμαστε το θάνατο όπως οι άνθρωποι. Τον δεχόμαστε σαν κομμάτι της ζωής κι όχι σαν κάτι ξένο και αποτρόπαιο που την καταστρέφει. Τι έρχεται μετά το θάνατο, ποιος ξέρει; Θα’ θελα να πιστεύω, όπως και οι σύντροφοί μου Δαλματοί που έχουν ασπαστεί τον Μωαμεθανισμό, ότι υπάρχει ένας Παράδεισος, όπου όλοι είναι πάντα νέοι και σφριγηλοί. Όπου όλη μέρα παίζουν με μια πληθώρα ερωτύλων ουρί, με υπέροχες βούλες. Όπου τα λαγουδάκια που τρέχουν γρήγορα, αλλά όχι υπερβολικά γρήγορα (όπως τα ουρί), είναι αμέτρητα σαν την άμμο της ερήμου. Όπου κάθε ώρα είναι η ευτυχισμένη ώρα του φαγητού. Όπου τα ατέλειωτα απογεύματα υπάρχουν εκατομμύρια τζάκια με κούτσουρα που καίνε για πάντα και όλοι οι σκύλοι κουλουριάζονται χαζεύοντας τις φλόγες, κουνώντας τις ουρές τους και βλέποντας όνειρα, αναπολώντας τις παλιές ηρωικές μέρες πάνω στη γη και την αγάπη των Κυρίων και των Κυριών τους. Φοβάμαι πως αυτό είναι υπερβολική προσδοκία, ακόμα και για ένα σκύλο σαν εμένα. Αλλά, τουλάχιστον η γαλήνη είναι εξασφαλισμένη. Η γαλήνη και η αιώνια ξεκούραση για την αδύναμη γέρικη καρδιά, το κεφάλι και τα μέλη και ο αιώνιος ύπνος κάτω από τη γη, που τόσο αγάπησα. Τελικά ίσως αυτό να είναι και το καλύτερο.
Απευθύνω μια τελευταία παράκληση. Έχω ακούσει την Κυρία μου να λέει: “Όταν πεθάνει ο Μπλέμι, δεν θα ξαναπάρουμε άλλο σκυλί. Τον αγαπώ τόσο πολύ, που δεν θα μπορούσα να αγαπήσω άλλο σκύλο”. Θα ήθελα τώρα να της ζητήσω, για χάρη μου, να αποκτήσει άλλο σκυλί. Δεν θέλω να τιμήσουν έτσι τη μνήμη μου. Θα ήθελα να νιώθω ότι, έχοντας εμένα κάποτε στην οικογένεια, τώρα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς σκύλο ! Ποτέ μου δεν υπήρξα στενόμυαλος και ζηλιάρης. Πάντα υποστήριζα ότι οι περισσότεροι σκύλοι είναι καλοί (και μια γάτα, η μαύρη, στην οποία επέτρεψα να μοιράζεται μαζί μου το χαλάκι του σαλονιού τα βράδια και της οποίας την τρυφερότητα ανέχθηκα με ιπποτικό πνεύμα και σε σπάνιες στιγμές συναισθηματισμού, έφτασα στο σημείο ακόμα και να ανταποδώσω κάπως). Ασφαλώς ορισμένα σκυλιά είναι καλύτερα από άλλα. Τα Δαλματικά φυσικά, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι τα καλύτερα. Προτείνω λοιπόν ο διάδοχός μου να είναι Δαλματίας. Αποκλείεται να έχει τόσο καλή ανατροφή και τρόπους όπως εγώ. Αποκλείεται να είναι τόσο ξεχωριστός και όμορφος όπως ήμουν εγώ στα νιάτα μου. Ο Κύριός και η Κυρία μου δεν πρέπει να ζητούν το αδύνατο. Εκείνος θα βάλει τα δυνατά του, είμαι σίγουρος και ακόμα και τα αναπόφευκτα ελαττώματά του θα βοηθήσουν, με τη σύγκριση, να παραμείνει ζωντανή η ανάμνησή μου. Αφήνω λοιπόν στο διάδοχό μου το κολάρο και το λουρί μου, το παλτό και το αδιάβροχό μου, φτιαγμένα κατά παραγγελία το 1929 στου Hermes στο Παρίσι. Δεν θα καταλάβει ποτέ να τα φορέσει με το δικό μου στυλ, όταν έκανα βόλτες στην Place Vendome, ή αργότερα στην Park Avenue, με όλα τα μάτια καρφωμένα πάνω μου με θαυμασμό. Αλλά και πάλι είμαι σίγουρος ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να μη μοιάζει με αδέξιο, επαρχιώτη σκύλο. Εδώ στο ράντσο, ίσως αποδειχτεί αρκετά άξιος να συγκριθεί μαζί μου, σε ορισμένους τομείς. Θα τα καταφέρει, φαντάζομαι, να πλησιάσει περισσότερο τους λαγούς απ’ό,τι εγώ τα τελευταία χρόνια. Και, όποια και να είναι τα ελαττώματά του, του εύχομαι από εδώ, την ευτυχία που ξέρω ότι θα βρει στο παλιό μου σπίτι.
Ένα τελευταίο αντίο, αγαπημένοι μου Κύριε και Κυρία. Κάθε φορά που θα επισκέπτεστε τον τάφο μου, να λέτε με θλίψη αλλά και με χαρά στην καρδιά σας, καθώς θα θυμάστε τα πολλά ευτυχισμένα χρόνια που πέρασα μαζί σας: “Εδώ θα βρίσκεται κάποιος που μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε”. Όσο βαθιά και να κοιμάμαι, εγώ θα σας ακούσω και όλη η δύναμη του θανάτου δεν θα μπορέσει να με εμποδίσει να κουνήσω την ουρά μου με ευγνωμοσύνη.
Tao House,
17 Δεκεμβρίου 1940
