Είναι καλύτερα να φροντίζουμε το σκύλο μας πριν φθάσουμε σε προβληματική συμπεριφορά
Τη στιγμή που στην Αγγλία περνάει στη νομοθεσία η πλήρης απαγόρευση χρήσης ηλεκτρικών κολάρων, στη χώρα μας φοριούνται πολύ, σε ζώα κάθε ηλικίας και φυλής.
Αλυσιδάκια ή κολάρα με καρφιά αντικαθιστούν τα υφασμάτινα, «για ομορφιά», κι ας μιλάνε όλοι για θετικές μεθόδους εκπαίδευσης… Χάος;
Η βία ξεκινά από το σπίτι
Όταν επισκέπτονται τη σχολή μου η πρώτη ερώτηση που κάνουν οι περισσότεροι ιδιοκτήτες είναι: «Τα χτυπάτε; Τα βασανίζετε; Γιατί εγώ δε θέλω βία στην εκπαίδευση του σκύλου μου.» Άλλοι πάλι, όταν μαθαίνουν ότι είμαι εκπαιδευτής σκύλων και είναι από άσχετους χώρους που δε γνωρίζουν, μου δηλώνουν ότι δεν εκπαίδευσαν ποτέ τα σκυλιά τους γιατί γνωρίζουν καλά ότι οι εκπαιδευτές τα βασανίζουν για να μάθουν. Όταν ρωτάω εγώ αν το έχουν δει οι ίδιοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιων που έχουν πέσει σε κακούς συναδέλφους, όλοι το έχουν ακούσει ή τους το έχει πει κάποιος. Όμως όλοι αυτοί «οι υποτιθέμενοι γνώστες» αυτής της κατάστασης, στα δικά τους σκυλιά έχουν χρησιμοποιήσει εφημερίδα, βίτσα, παντόφλες κλπ. και ισχυρίζονται ότι αφού αυτοί χρησιμοποιούν αυτές τις μεθόδους, ο εκπαιδευτής σίγουρα χρησιμοποιεί τα χειρότερα. Πολλοί είναι οι ιδιοκτήτες που ενώ ενδιαφέρονται για ήπιες μορφές εκπαίδευσης, οι ίδιοι κρύβουν ότι έχουν χτυπήσει το σκύλο τους, οι άλλοι λένε ότι «σιγά δεν είναι ξύλο αυτό, δεν το σκότωσα κιόλας» και κάποιοι άλλοι λένε ότι του έβαζαν τον αγκαθωτό πνίχτη «για να μην τραβάει». Δεν το χρησιμοποιούσαν. Απλά, του το φόραγαν. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις ιδιοκτητών, οι οποίοι δεν έχουν χτυπήσει το σκύλο τους ή δεν του έχουν φορέσει πνίχτες και δεν έχουν πειραματιστεί οι ίδιοι ή κάποιος φίλος τους «που ξέρει από σκύλους».
Η ανάγκη για πνίχτη ξεκινά από το σπίτι. Έχουμε και τις περιπτώσεις ενήλικων σκύλων 1,5 και 2 ετών, τα οποία είτε τραβάνε σαν άλογα είτε την κοπανάνε είτε καυγαδίζουν με άλλα σκυλιά είτε θέλουν να φάνε όλον τον κόσμο και η πρώτη κουβέντα των ιδιοκτητών τους είναι «εγώ θέλω να τον κυκλοφορώ μέσα στην πόλη ελεύθερο, να μη φορέσει ποτέ πνίχτη και η εκπαίδευσή του να είναι θετική και να γίνει με χαδάκια. Αυτά τα σκυλιά μπορεί να μην κοινωνικοποιήθηκαν ποτέ ή να είναι σκυλιά με φοβίες, που δεν ασχοληθήκαμε ποτέ να τις ξεπεράσουν ή σκυλιά που δεν τους έβαλε ποτέ κανένας κάποιο όριο στη συμπεριφορά τους και έγιναν ανεξέλεγκτα ή ζώα που κακοποιήθηκαν από τους ιδιοκτήτες και, καμιά φορά, από εκπαιδευτές. Όταν λοιπόν αναφέρεις σε κάποιον ιδιοκτήτη, ότι η απασχόλησή σου με το σκύλο είναι περισσότερο θεραπεία στα προβλήματά του και λιγότερο εκπαίδευση και ότι ίσως, αφού εξαντλήσεις όλες τις άλλες μεθόδους, να χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις μαζί του κάποιο από αυτά τα εργαλεία, μερικοί παθαίνουν υστερία – τα θεωρούν βάρβαρα. Βάρβαρο είναι για αυτούς να κυκλοφορεί ο σκύλος τους με φίμωτρο, ενώ αν ο σκύλος τους κομματιάσει κανένα άλλο σκύλο ή αν δαγκώσει κάποιον άνθρωπο δεν έχει τόση σημασία;
Πνίχτη σε κουτάβι;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ο πνίχτης-αλυσιδάκι σε κουτάβια μέχρι 7-8 μηνών από το πρώτο μάθημα είναι έγκλημα. Συνήθως, το χρησιμοποιούν ιδιοκτήτες αφεντικών ή εκπαιδευτές που μάθανε μέσα από βιβλία ή ξύπνησαν μία μέρα και δήλωσαν εκπαιδευτές. Γρήγορα αποτελέσματα και σε λίγα μαθήματα, δηλαδή να πάρουμε τα λεφτά μας να φύγουμε και μετά από δύο μήνες φταίει ο ιδιοκτήτης που δεν ακούει ο σκύλος. Στις περιπτώσεις αυτές αντί ο εκπαιδευτής να εκπαιδεύσει σκύλο και ιδιοκτήτη να γίνουν ομάδα, εκπαιδεύει τον ιδιοκτήτη να τραβολογάει το σκύλο. Και δεν πρέπει να παραβλέψουμε τον κίνδυνο τραυματισμού του σκύλου από άτσαλο τράβηγμα ούτε το τσάκισμα της ψυχολογίας του ζώου, κάτι που συμβαίνει τις πιο πολλές φορές.
Πνίχτη μόνο σε ειδικές περιπτώσεις.
Αργότερα, μπορεί να λειτουργήσει σαν μέσο διόρθωσης σε λάθη συμπεριφοράς ή να μπει σε κάποια φάση εκπαίδευσης ώστε να βοηθήσει σε ειδικές περιπτώσεις όπως μικρά παιδιά με σκύλους μεγάλων φυλών με ζωηρό χαρακτήρα ή ηλικιωμένους ιδιοκτήτες ή ενήλικους σκύλους που ξεκινάνε σε μεγάλη ηλικία εκπαίδευση και έχουν μάθει να κυριαρχούν. Μπορεί να υπάρχει μόνιμα στη βόλτα του σκύλου, αλλά όλα αυτά μόνο αφού εξαντλήσουμε όλους τους άλλους τρόπους και ΠΑΝΤΑ με την καθοδήγηση ενός σοβαρού επαγγελματία εκπαιδευτή.
Ο πνίχτης δεν είναι λύση για να μην τραβάει.
Προσοχή στα Pet Shop και σε όσους εύκολα προτείνουν τον πνίχτη σαν λύση και φάρμακο «για να μην τραβάει ο σκύλος σας». Ο πνίχτης μπαίνει και μέσα σε λίγες μέρες ο σκύλος τον έχει συνηθίσει και βρισκόμαστε πάλι στα ίδια. Την περίπτωση των ιδιοκτητών που τους αρέσει να φοράνε πνίχτη στο σκύλο τους για αισθητικούς λόγους γιατί το έχω ακούσει και αυτό, δεν τη σχολιάζω.
Το αγκαθωτό μεταλλικό κολάρο
Οι λόγοι χρήσης του είναι περίπου οι ίδιοι που ισχύουν για το αλυσιδάκι σε πιο δύσκολες περιπτώσεις, όπως σε σκυλιά με έντονη επιθετική συμπεριφορά και μόνο με οδηγίες και προετοιμασία από έμπειρο επαγγελματία εκπαιδευτή. Παρότι ο κίνδυνος τραυματισμού από λάθος τράβηγμα είναι μεγάλος πολλοί ιδιοκτήτες αφήνουν το κολάρο μόνιμα στο λαιμό του σκύλου, οπότε συνήθως δημιουργείται πληγή καθώς και κακώσεις. Σε όσα σκυλιά δεν είναι απαραίτητο αυτό το μέσο, πρόκειται για στυγνό βασανισμό που καταστρέφει την ψυχολογία του σκύλου και χαλάει τη σχέση του με τον ιδιοκτήτη του. Ο σκύλος βγάζει πολλές φοβίες και ανασφάλειες και ενίοτε δαγκώνει ακόμα και το αφεντικό του καθώς γίνεται αντιδραστικός στα επίπονα τραβήγματα. Και αυτό το προτείνουν pet shop και ξερόλες φίλοι. Μάλιστα κάποιοι ανεύθυνοι εκπαιδευτές εκπαιδεύουν ΟΛΑ τα σκυλιά σε ΟΛΕΣ τις ηλικίες με το κολάρο αυτό. Και εδώ έχουμε ανόητους ιδιοκτήτες, οι οποίοι τα φοράνε για ομορφιά και πολλές φορές με τα αγκάθια προς τα έξω με την πρόφαση ότι αν τσακωθεί ο σκύλος τους με κάποιον άλλο να μην μπορεί ο άλλος να του δαγκώσει το λαιμό.
Το ηλεκτρικό κολάρο
Από τότε που τα ηλεκτρικά κολάρα φθήνυναν και άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθερα στο εμπόριο αποκτήσαμε πολλά περισσότερα προβληματικά σκυλιά. Όσοι το χρησιμοποιούν – στις περισσότερες περιπτώσεις – δεν ξέρουν γιατί και πώς. Για αυτούς η λογική είναι «Δεν ακούς; Θα σου τραβήξω ένα ηλεκτροσόκ και θα μάθεις εσύ!». Το κολάρο ΔΕΝ είναι μέσο τιμωρίας ή εκδίκησης του ιδιοκτήτη. Είναι μέσο εκπαίδευσης, προκειμένου να διορθώσεις κάτι που ήδη ξέρει ο σκύλος και είναι το τελευταίο χαρτί του εκπαιδευτή.
Για να το χειριστεί κάποιος πρέπει να έχει:
– Άριστη γνώση της ψυχολογίας του σκύλου
– Εμπειρία στην εκπαίδευση
– Τη συναίνεση και τη συνεργασία του ιδιοκτήτη
– Να έχει προετοιμάσει το σκύλο για αυτό
– Να ξέρει να χειρίζεται το συγκεκριμένο εργαλείο
– Να έχει εξαντλήσει όλες τις άλλες μεθόδους (παιχνίδι, χάδια, συνεχή επανάληψη, αμοιβή με τροφή)
– Να το χρησιμοποιήσει για λίγο και δραστικά.
Εφαρμογή μπορεί να έχει σε προβληματικά σκυλιά, κοπανατζήδες ή σε σκυλιά που έχουν γίνει συχνά επικίνδυνα για τους γύρω τους.
Ένα σκυλί που εκπαιδεύεται μόνο με ηλεκτρικό κολάρο παρουσιάζει στην αρχή ένα υπάκουο σκυλί αλλά σαφώς πιεσμένο. Έχουμε ένα εικονικό και γρήγορο αποτέλεσμα, όμως με τον καιρό το ζώο βγάζει όλη αυτήν την ταλαιπωρία με φοβίες και νευρωτισμούς, που θα του μείνουν για όλη του τη ζωή. Εδώ ο τραυματισμός είναι ψυχικός και τις περισσότερες φορές μη ιάσιμος.
Για την αποφυγή φόλας;
Αποτελεί κακή επιλογή η χρήση του ηλεκτρικού κολάρου για αποφυγή φόλας σε νεαρά σκυλιά. Το κουτάβι μετά από μερικά ηλεκτροσόκ τρομάζει και για λίγες ημέρες δεν τρώει από κάτω. Σύντομα, λόγω ηλικίας και λαιμαργίας, το ξεχνάει και το μόνο που του μένει είναι ο φόβος αλλά συνεχίζει να τρώει από κάτω. Στις μικρές ηλικίες, οι σκύλοι δεν επιτρέπεται να βασανίζονται για κανένα λόγο με το ηλεκτρικό κολάρο αλλά και στις μεγάλες μόνο για πολύ ειδικό λόγο.
Αυτόματα ηλεκτρικά κολάρα
Αυτά προκαλούν το ηλεκτροσόκ από μόνα τους, με έναν αισθητήρα που έχουν, κάθε φορά που ο σκύλος γαβγίζει. Τα πουλάνε τα μαγαζιά κατά κόρον και πολλές φορές έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα με τα απανωτά ηλεκτροσόκ στα σκυλιά, με αποτέλεσμα αντί να γίνονται καλύτερα να γίνονται νευρωτικά. Και εδώ έχουμε σκυλιά που βγάζουν νευρωτισμούς – τα οποία σε ανύποπτο χρόνο μπορούν να γίνουν επιθετικά και επικίνδυνα ακόμη και προς τους ιδιοκτήτες τους.
Γιατί υπάρχουν τέτοια αξεσουάρ;
Τα κολάρα και οι πνίχτες χρησιμοποιούνται πολλά χρόνια σε χώρες του εξωτερικού με παράδοση στην εκπαίδευση και μελέτη της ψυχολογίας του σκύλου και η χρήση τους είναι θεμιτή, αρκεί να είναι για το καλό του σκύλου.
Με τα μέσα αυτά πολλά σκυλιά έχουν γλυτώσει την ευθανασία ή την εγκατάλειψή τους σε μία ταράτσα ή σε κάποιο εργοστάσιο «λόγω επικίνδυνης συμπεριφοράς». Όμως είναι καλύτερα να φροντίζουμε το σκύλο μας πριν φθάσουμε σε προβληματική συμπεριφορά και χρειαστούμε αυτά τα μέσα. Επίσης, είναι σημαντικό να μην τα χρησιμοποιούμε χωρίς να ξέρουμε, γιατί μπορούμε ΚΑΙ με αυτά να φτάσουμε σε σκυλιά για ευθανασία ή εγκατάλειψη στην ταράτσα! Δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις οι πνίχτες χρησιμοποιούνται είτε γιατί δεν υπάρχει γνώση και εμπειρία είτε γιατί αναζητείται το γρήγορο αποτέλεσμα και το εύκολο χρήμα.
Aπό τον εκπαιδευτή Θοδωρή Τριάντη
Πηγή: http://veterinary.gr/
