κείμενο: Κατερίνα Λουκάκη (κτηνίατρος)
φώτο: Ν. Φωτακόπουλος
Όταν μίλησα κάποτε δημόσια ότι ιδιοκτήτης ζώου δεν σημαίνει οπωσδήποτε φιλόζωος, άνθρωπος δηλαδή που νοιάζεται για όλα τα ζώα σώνει και καλά ..μου είπαν ότι αυτό δεν μπορεί να συμβαδίζει ..Απλά βγείτε στο μπαλκόνι σας και χαζέψτε τον κύριο με το κοντάρι που βγάζει βόλτα το σκύλο του και χτύπα τα άλλα ζώα να φύγουν, αυτόν που φορά περιλαίμιο με καρφιά.. Τον κύριο με τα μεγαλόσωμα σκυλιά του, δεν αναφέρω ράτσα γιατί δεν φταίει αυτό, που λέει γελώντας ορμάτε στις γάτες που τρώνε το φαγητό τους ήρεμα στα σκαλιά του διπλανού σπιτιού…, αυτόν που λέει ότι αγαπά μόνο τον σκύλο του και τίποτε άλλο ,ούτε τα παιδιά του ίσως, αυτόν που κυνηγά γάτες με το δίκαννο αλλά έχει σκύλο, τον κυνηγό που δίνει ψωμί βρεγμένο και αποφάγια στο κοκαλιάρικο κυνηγόσκυλο για να κυνηγά καλύτερα, εννοείται δεμένο συνεχώς… Τον ψυχωτικό συλλέκτη ζώων ,τον προβληματικό που περιφέρει ένα πτώμα υπέργηρο, άρρωστο ζώο από κτηνίατρο σε κτηνίατρο, ζητώντας ανάσταση νεκρών…Την κυρία που ποτέ δεν μάζεψε ακαθαρσίες από το πεζοδρόμιο… Οι ράτσες των ιδιοκτητών είναι πολλές, η φιλοζωική ενσυναίσθηση είναι το θέμα και η ουσία της αγάπης και της φροντίδας για ζώα και τη φύση που μας έδωσε τη δυνατότητα να συμβιώνουμε με αυτά και όχι να είμαστε κυρίαρχοι ιδιοκτήτες.
