Ελενα Καραγγελή*
Μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες των ιδιοκτητών σκύλων, ιδιαίτερα κατά τους θερμούς μήνες του χρόνου, είναι η λεϊσμάνια. Γνωρίζουμε όμως τι είναι η λεϊσμανίαση, πώς μεταδίδεται, τι προκαλεί και πώς προλαμβάνεται;
Η λεϊσμανίαση είναι μια νόσος που προκαλείται από το πρωτόζωο Leishmania. Συνολικά στον κόσμο υπάρχουν πολλά είδη Leishmania.
Στην Ελλάδα όμως το είδος που κυριαρχεί είναι η Leishmania infantum. Η μετάδοση της νόσου γίνεται μόνο με το τσίμπημα της θηλυκής σκνίπας του γένους Phlebotomus και όχι άμεσα από επαφή σκύλου με σκύλο.
Η Leishmania αποκτά τη μολύνουσα μορφή της μέσα στη σκνίπα. Οταν η σκνίπατσιμπήσει έναν σκύλο που έχει τη νόσο προσλαμβάνει το πρωτόζωο στη μορφή του αμαστιγώτη.
Μέσα στο σώμα της σκνίπας το παράσιτο παίρνει τη μορφή του προμαστιγώτη, η οποία είναι και η μολύνουσα μορφή.
Συμπτώματα
Η λεϊσμανίαση διακρίνεται σε δύο μορφές: τη δερματική και τη σπλαχνική. Τα όργανα που επηρεάζονται από τη νόσο είναι τα νεφρά, η σπλήνα και το ήπαρ, ενώ αλλοιώσεις παρατηρούνται στο δέρμα, στις αρθρώσεις και στα μάτια.
Η αιτία θανάτου των σκύλων είναι η νεφρική ανεπάρκεια.
Στη δερματική μορφή της νόσου τα συμπτώματα που παρατηρούμε είναι κυρίως εστίες αλωπεκίας, κακή όψη τριχώματος, έλκη τα οποία δεν επουλώνονται γρήγορα, συνήθως στα σημεία όπου υπάρχουν φυσιολογικά οι κάλοι, ονυχομεγαλία (νύχια που μεγαλώνουν γρήγορα), υπερκεράτωση στη μύτη και στα πέλματα, απώλεια τριχώματος περιμετρικά των ματιών, κερατίτιδα στους οφθαλμούς.
Στη σπλαχνική μορφή της νόσου παρατηρούμε συνήθως έντονη απώλεια βάρους, ανορεξία, επίσταξη (αιμορραγία από τη μύτη).
Οταν η νόσος έχει εξελιχθεί και πλέον ο σκύλος έχει νεφρική ανεπάρκεια, τότε παρατηρούνται και συμπτώματα όπως πολυουρία, πολυδιψία, εμετοί και διάρροιες.
Και στις δύο μορφές της νόσου παρατηρείται γενικευμένη λεμφαδενοπάθεια, δηλαδή διόγκωση των λεμφαδένων.
Προστασία
Ενας σκύλος μπορεί να κολλήσει λεϊσμάνια κυρίως τους θερμούς μήνες του χρόνου, όταν η παρουσία σκνίπας είναι πιο έντονη.
Επίσης θεωρείται ότι μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει τις πρωινές ώρες και το σούρουπο.
Για να προστατεύσουμε τον σκύλο μας θα πρέπει να λαμβάνουμε ορισμένα μέτρα πρόληψης, τα οποία είναι τα εξής: Εφαρμογή αμπούλας που δρα ενάντια στη σκνίπα σε μηνιαία βάση.
Τοποθέτηση κολάρου που δρα απωθητικά στη σκνίπα. Ψέκασμα με σπρέι σιτρονέλας καθημερινά πριν από τηβόλτα. Τοποθέτηση σήτας στον χώρο όπου διαμένει ο σκύλος.
Εμβόλιο
Εκτός από τα παραπάνω μέτρα, τα τελευταία χρόνια υπάρχει και η δυνατότητα εμβολιασμού των οροαρνητικών σκύλων ενάντια στη λεϊσμάνια.
Η κάλυψη που παρέχεται με τον εμβολιασμό δεν έγκειται στην αποτροπή μετάδοσης της νόσου, αλλά στο γεγονός πως αν κολλήσει ο σκύλος, δεν εκδηλώνεται η νόσος κλινικά, καθώς τα εμβόλια βοηθούν το ανοσοποιητικό σύστημα να την αντιμετωπίσει.
Τα εμβόλια δηλαδή μειώνουν το ποσοστό εμφάνισης κλινικής νόσου σε ζώα που έχουν τσιμπηθεί από μολυσμένη σκνίπα.
Στο πλαίσιο της πρόληψης επίσης θα πρέπει να γίνεται και αιματολογικός έλεγχος των σκύλων μία με δύο φορές ετησίως.
Το ιδανικό μεσοδιάστημα των αιματολογικών ελέγχων είναι το εξάμηνο, ούτως ώστε να εντοπιστεί η νόσος στην αρχή της και να χορηγηθεί εγκαίρως η κατάλληλη θεραπεία.
*Κτηνίατρος, Αμπελόκηποι (Αθήνα)
Πηγή: https://www.efsyn.gr
