κείμενο: Ν. Φωτακόπουλος
Κάποτε είχαμε και στην Ελλάδα αρκουδιάρηδες. Ήταν ΄΄διασκεδαστές΄΄ που γυρνούσαν στις γειτονιές με μια αλυσοδεμένη αρκούδα που υποτίθεται ότι χόρευε κάτω από τους ήχους του ταμπούρλου ή του ακορντεόν. Οι αρκουδιάρηδες συνήθως ήταν γύφτοι (έτσι λέγαμε τότε τους Ρομά) που έπιαναν μικρά αρκουδάκια και στην συνέχεια τα ανάγκαζαν να χοροπηδούν. Η τεχνική ήταν απλή. Έβαζαν το ζώο πάνω σε ζεστή λαμαρίνα ενώ η μουσική έπαιζε. Σιγά σιγά η λαμαρίνα ζεσταινόταν περισσότερο. Για να μην καεί η αρκούδα χοροπηδούσε για να ανακουφιστεί από το κάψιμο. Σταδιακά συνδύαζε τους ήχους του ταμπούρλου με τον πόνο του καψίματος και έτσι μάθαινε να ΄΄χορεύει΄΄. Θυμάμαι με οίκτο, από τα παιδικά μου χρόνια την δεκαετία του 60, τους αρκουδιάρηδες που έκαναν ”επιδείξεις΄΄ με κάποια αλυσοδεμένη ΄΄Αλίκη΄΄. Τα απογεύματα στις γειτονιές του Κολωνού μάζευαν κέρματα και …θαυμασμό από τους απαίδευτους συμπολίτες ενώ τα παιδιά εξοικειώνονταν με αυτή την βαρβαρότητα. Ήταν η εποχή που μεσουρανούσε η Βουγιουκλάκη. Έτσι οι περισσότερες αρκουδίτσες με περασμένο το χαλκά της απόλυτης υποταγής στα ρουθούνια έφεραν …τιμητικά το όνομα ΄΄Αλίκη΄΄.
Ευτυχώς αυτό το είδος διασκέδασης έχει εξαφανιστεί από την χώρα μας. Εξακολουθεί όμως να υπάρχει ακόμα σε γειτονικές χώρες όπως η Βουλγαρία. Δείτε τα ΒΙΝΤΕΟ και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται… Το λες και ΄΄πολιτιστική κληρονομιά΄΄. Λέμε τώρα…
