κείμενο: Γιώργος Κωστόπουλος, Εκπαιδευτής σκύλων-ειδικός συμπεριφοράς
Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος
Τώρα το καλοκαίρι που οι ταβέρνες, τα ζαχαροπλαστεία και οι καφετέριες ανάγονται σε εθνικό σπορ, δώστε την ευκαιρία στο σκύλο σας να σας συνοδεύσει. Για ένα ανεξήγητο λόγο ο κόσμος εντυπωσιάζεται όταν βλέπει ένα σκύλο να μένει ήσυχος δίπλα στο τραπέζι, ενώ τα αφεντικά του με την παρέα τους τρώνε. Το διαπιστώνω κάθε φορά που έχω μαζί μου τον Γερμανικό Ποιμενικό μου και νιώθω τα βλέμματα καρφωμένα επάνω του. Βλέμματα γεμάτα απορία, θαυμασμό, περιέργεια ή τρόμο. Βλέμματα που με πείθουν άλλη μια φορά για το πόσο έντονες είναι ακόμα στη χώρα μας οι προκαταλήψεις και η άγνοια. Βλέμματα που περιμένουν ότι από λεπτό σε λεπτό ο σκύλος θα ανέβει στο τραπέζι και θα μου αρπάξει τη μπριζόλα από το πιάτο, ή θα αρχίσει να γαβγίζει, ή να τραβάει το λουρί του και το τραπέζι μαζί και εμείς να κυνηγάμε το σκύλο, τραπέζι και πατάτες τηγανητές στο δρόμο, ή ότι όπου να `ναι θα δαγκώσει κάποιο παιδάκι πριν προλάβω να αντιδράσω…
Και ως εκ θαύματος η ώρα περνάει και τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει… Και τα βλέμματα τρόμου, γίνονται βλέμματα απορίας και θαυμασμού… Και τα παιδάκια από τα γύρω τραπέζια σιγά- σιγά ξεθαρρεύουν και πλησιάζουν το ένα μετά το άλλο για να ρωτήσουν δειλά «δαγκώνει;» και όταν η απάντηση από μέρους μου είναι αρνητική κάποιο πιο τολμηρό ή εξοικειωμένο θα τολμήσει να τον χαϊδέψει…Για να ακολουθήσουν και άλλα, ώστε σύντομα το τραπέζι μου να είναι κυκλωμένο από παιδάκια που τον χαϊδεύουν άφοβα και κάνουν ένα σωρό ερωτήσεις. Ενώ τα βλέμματα των ενηλίκων συνεχίζουν πάντα διακριτικά και από απόσταση, γεμάτα ντροπή όμως τώρα… Και εγώ χαίρομαι και λυπάμαι για μια ακόμα φορά. Χαίρομαι που συνέβαλα στην εξοικείωση, λυπάμαι γιατί διαπιστώνω ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Τα βλέμματα δεν θα πάψουν, παρά μόνο όταν τα μάτια κορεστούν. Και δεν θα κορεστούν όσο εσείς και εγώ κρατάμε τους σκύλους μας απομονωμένους.
Γι` αυτό, το καλοκαίρι το σκύλο σας μαζί. Και τον χειμώνα επίσης! Καλές διακοπές.
